Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędzia del. WSA Jolanta Rudnicka Protokolant: asystent Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku Starosty Powiatu Bocheńskiego z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Starostą Powiatu Bocheńskiego a Marszałkiem Województwa Małopolskiego w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji Burmistrza Miasta Bochnia z dnia [...] maja 2012 r. znak: [...] o warunkach zabudowy postanawia: wskazać Starostę Powiatu Bocheńskiego jako organ właściwy w sprawie.
Wnioskiem z dnia 24 lipca 2012 r. Starosta Powiatu Bocheńskiego wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy nim a Marszałkiem Województwa Małopolskiego poprzez wskazanie Marszałka jako organu właściwego do uzgodnienia projektu decyzji Burmistrza Miasta Bochnia o warunkach zabudowy dla inwestycji K. B., reprezentowanego przez K. B. pn. "Budowa czterech budynków mieszkalnych wielorodzinnych z infrastrukturą na działce nr [...] przy ul. B. w B." w odniesieniu do terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych.
W uzasadnieniu wniosku Starosta Bocheński wskazał, że w dniu 4 lipca 2012 r. przekazał Marszałkowi Województwa Małopolskiego wniosek Burmistrza Miasta Bochnia z dnia 9 maja 2012 r. o uzgodnienie projektu decyzji o warunkach zabudowy dla ww. inwestycji, powołując się na postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane w sprawach o sygn. akt II OW 63/12, II OW 59/12, II OW 20/12, II OW 60/12. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w tych orzeczeniach Marszałka Województwa Małopolskiego jako organ właściwy w podobnych sprawach. Marszałek Województwa Małopolskiego, pismem z dnia 12 lipca 2012 r., zwrócił mu ten wniosek, powołując się na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane w sprawach o sygn. akt II OW 24/12, II OW 26/12, II OW 28/12, II OW 39/12, w których uznano, że w tego typu sprawach organem właściwym jest starosta.
W ocenie Starosty Bocheńskiego, właściwość marszałka województwa w sprawach uzgodnień projektów decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi wynika wprost z art. 161 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U.2011.163.981 ze zm.). Potwierdza to stanowisko Ministra Środowiska z dnia 3 lutego 2012 r.
W odpowiedzi na wniosek Marszałek Województwa Małopolskiego wniósł o uznanie Starosty Powiatu Bocheńskiego za organ właściwy w tej sprawie.
Marszałek podniósł, że właściwość organów administracji geologicznej zapisaną w art. 17 pkt 6 lit. a i art. 53 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647) należy rozumieć w związku z art. 110 a ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150 ze zm.), który nakłada na starostę obowiązek prowadzenia obserwacji terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz prowadzenia rejestru zawierającego informację o tych terenach. Przepis art. 13d ust. 6 pkt 3a ustawy z dnia 11 sierpnia 2001 r. o szczegółowych zasadach odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U. nr 84 poz. 906 ze zm.) wskazuje starostę jako organ właściwy do zaopiniowania projektu miejscowego planu odbudowy obiektów budowlanych uszkodzonych lub zniszczonych w wyniku osunięcia ziemi w zakresie zagospodarowania terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy. Zdaniem Marszałka, wywodzenie właściwości organów administracji geologicznej wprost z art. 161 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U.2011.163.981 ze zm.) powoduje, że w zależności od celu sporządzania planu miejscowego, w przypadku tego samego zjawiska na tym samym obszarze, właściwe są dwa organy administracji geologicznej opiniujące projekty planów. Marszałek zaznaczył, że nie posiada pełnej informacji dotyczącej zarówno obszarów osuwiskowych, jak i warunków geologiczno-inżynierskich podłoża i nie jest w stanie odnieść się w sposób kompetentny i odpowiedzialny do zagrożenia osuwaniem się mas ziemnych jakiegokolwiek obszaru.