Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędzia del. WSA Sławomir Pauter po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Dyrektorem Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we W. a Starostą L. w przedmiocie wskazania organu właściwego w sprawie wycinki drzew postanawia: wskazać jako właściwego do załatwienia sprawy Starostę L.
Wnioskiem z dnia 5 kwietnia 2018 r. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we W. zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy nim, a Starostą L. przez wskazanie Starosty L. jako organu właściwego do załatwienia sprawy wycinki drzew, które rosną w odległości powyżej 15 metrów od osi skrajnego toru z wniosku T. W.-przedstawiciela firmy [...]. W uzasadnieniu wniosku podnosi, że żaden z przepisów ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, ani rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 7 sierpnia 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów nie stanowi, że organem właściwym dla rozpatrzenia ww. wniosku [...] we W. jest wnioskodawca. Natomiast z przepisów art. 56 ust. 2 w związku z art. 57a ustawy o transporcie kolejowym, czy z ww. rozporządzenia nie wynika, że Starosta L. nie jest organem niewłaściwym do rozpatrzenia wniosku [...]. Przywołując treść art. 56 ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym wskazał na właściwość Starosty L.
W odpowiedzi na wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, Starosta L. podnosi, że w dniu [...] kwietnia 2018 r. wydał decyzję zezwalającą na usunięcie drzew rosnących w pasie do 15 metrów od osi skrajnego toru. Natomiast drzewa rosnące w pasie powyżej 15 metrów od skrajnej osi toru zgodnie z uproszczonym wypisem z rejestru gruntów to grunty leśne, zatem Starosta L. naruszyłby art. 83f ust. 1 pkt 4 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. (Dz.U. 2018 poz. 142). Wycinka drzewostanu w lesie odbywa się co do zasady na podstawie planów urządzenia lasów. Zgodnie z ustawą o ochronie gruntów rolnych i leśnych z 3 lutego 1995 r. organem właściwym do wydania decyzji zezwalającej na wyłączenie gruntów leśnych jest Dyrektor RDLP.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje - na podstawie art. 4 w zw. z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami, spory o właściwość powstałe pomiędzy organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek, a organami administracji rządowej.
Sprawa zainicjowana wnioskiem Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we W. dotyczy żądania [...] w W. o wydanie decyzji zezwalającej na usunięcie drzew usytuowanych powyżej 15 metrów od osi toru kolejowego zawartego w piśmie wnioskodawcy z dnia 8 grudnia 2017 r. W kwestii żądania usunięcia drzew usytuowanych w odległości mniejszej lub równej 15 metrów - Starosta L. w dniu [...] kwietnia 2018 r. wydał decyzję administracyjną.
Dla ustalenia właściwości organu do rozpoznania ww. wniosku należy wskazać na regulację art. 56 ust. 1 ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym: "W razie potrzeby usunięcia drzew lub krzewów utrudniających widoczność sygnałów i pociągów lub eksploatację urządzeń kolejowych albo powodujących zaspy śnieżne, starosta, na wniosek zarządcy, wydaje decyzję o usunięciu drzew lub krzewów. Ww. przepis wprost stanowi, że to starosta uprawniony jest do wydania decyzji zezwalającej na usunięcie drzew lub krzewów znajdujących się na terenach prywatnych i publicznych utrudniających widoczność sygnałów i pociągów lub eksploatację urządzeń kolejowych albo powodujących zaspy śnieżne. W § 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 7 sierpnia 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych wskazano: "Na gruntach położonych w sąsiedztwie linii kolejowej drzewa i krzewy mogą być usytuowane w odległości nie mniejszej niż 15 m od osi skrajnego toru kolejowego". § 1 powołanego Rozporządzenia wyznacza minimalną odległość (lub równą), w której drzewa i krzewy mogą być usytuowane na gruntach położonych w sąsiedztwie linii kolejowej w granicach której decyzję wydaje starosta. Nie oznacza to jednak, że wskazana odległość minimalna (lub równa) jest odległością wyznaczającą zakres właściwości starosty do wydania decyzji na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym. Bowiem to starosta jest zobowiązany każdorazowo wydać decyzję w sytuacji, w której należy dokonać ustaleń, czy usytuowanie drzew lub krzewów utrudnia widoczność sygnałów i pociągów lub eksploatację urządzeń kolejowych albo powoduje zaspy śnieżne.
Natomiast nietrafne są twierdzenia Starosty L., że wydanie decyzji w przedmiotowej sprawie byłoby sprzeczne z ustawą o ochronie przyrody i ustawą o lasach. Ustawa z 28 września 1991 r. o lasach reguluje zasady zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych oraz zasady gospodarki leśnej w powiązaniu z innymi elementami środowiska i z gospodarką narodową oraz zasady odpowiedzialności za naruszenie przepisów unijnych (art. 1 ustawy o lasach). Ustawa o ochronie przyrody określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu" (art. 1 ustawy o ochronie przyrody). Natomiast co istotne, ustawa o transporcie kolejowym jest ustawą szczególną w stosunku do ustawy o ochronie przyrody oraz ustawy o lasach. Wynika to z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu pociągów. Wobec tego usuwanie drzew i krzewów w trybie art. 56 ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym nie następuje w ramach prowadzenia gospodarki leśnej i nie jest jej częścią, nie wymaga również opracowania planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu.
Zatem przedmiotowy zakres żądania pozostaje w związku z właściwością Starosty L. jako organu właściwego.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 4 i art. 15 § 1 pkt 4 i § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami, postanowił jak w sentencji.