Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Anna Łuczaj, Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak, , po rozpoznaniu w dniu 27 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Marszałka Województwa [...] z dnia [...] lutego 2020 r., znak: [...] o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Marszałkiem Województwa [...] a Starostą [...] w przedmiocie wskazania organu właściwego do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza postanawia: wskazać Starostę [...] jako organ właściwy w sprawie.
Pismem z dnia 25 lutego 2020 r., znak: [...], Marszałek Województwa [...] wniósł o rozstrzygnięcie sporu o właściwość (błędnie wskazując, że jest to spór kompetencyjny - o czym będzie mowa poniżej), pomiędzy nim, a Starostą [...], powstałego na gruncie postępowania w sprawie udzielenia E. [...] S.A. z siedzibą w B. pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza, z instalacji do produkcji mas bitumicznych zlokalizowanej przy ul. P. [...], [...] S., gm. [...], pow. [...].
Marszałek wskazał, że instalacja do produkcji mas bitumicznych objęta wnioskiem Spółki z dnia 1 października 2019 r., została zakwalifikowana jako przedsięwzięcie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r. poz. 71). Rozporządzenie to zostało zastąpione rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2019 r. poz. 1839), które weszło w życie dnia 11 października 2019 r. W aktualnym stanie prawnym instalacja do produkcji mas bitumicznych nadal jest zaliczana do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (§ 3 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia z 2019 r.). Starosta zakwalifikował jednak przedmiotową instalację jako przedsięwzięcie mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia z 2019 r., a więc jako instalację do przetwarzania odpadów w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2019 r. poz. 701 ze zm.). Starosta wskazał, że zgodnie z przedłożoną w toku prowadzonego postępowania dokumentacją na terenie zakładu w S. prowadzony będzie odzysk odpadów w ilości 45 Mg na dobę, zatem spełnione jest kryterium przepustowości instalacji (10 t na dobę), o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 47 rozporządzenia z 2019 r. W konsekwencji Starosta skonstatował, że w rozpatrywanej sprawie zachodzi przesłanka określona w art. 378 ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2019 r. poz. 1396 ze zm.), uzasadniająca właściwość Marszałka i na tej podstawie, pismem z dnia 14 listopada 2019 r., znak: [...], przekazał wniosek Spółki Marszałkowi Województwa [...].
Marszałek nie podzielił stanowiska zaprezentowanego przez Starostę. Wskazał, że wniosek został złożony przez Spółkę w związku z funkcjonowaniem instalacji do produkcji mas bitumicznych, w której wykorzystuje się jako jeden ze składników produkcyjnych, odpady z remontów i przebudowy dróg o kodzie 17 01 81. Tak więc głównym, a zarazem jedynym przedmiotem działalności instalacji prowadzonej przez Spółkę jest wytwarzanie mas bitumicznych. Działania, związane z odzyskiem odpadów, stanowią jeden proces technologiczny ukierunkowany na produkcję mas bitumicznych, prowadzony w instalacji kwalifikowanej jako instalacja określona w § 3 ust. 1 pkt 20 rozporządzenia z 2019 r. Na terenie zakładu (w rozumieniu art. 3 pkt 48 ustawy Prawo ochrony środowiska), nie jest eksploatowana inna instalacja od instalacji do produkcji mas bitumicznych.