Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu Dnia 15 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 2083/06 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata lub radcy prawnego w sprawie ze skargi B. K. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia zażalenie oddalić.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 czerwca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił B. K. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata lub radcy prawnego w sprawie z jego skargi na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej w W. z dnia [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania. Postanowienie powyższe było konsekwencją wniesionego przez skarżącego sprzeciwu od postanowienia z dnia 6 czerwca 2007 r.
W treści uzasadnienia swego orzeczenia Sąd I instancji wskazał, iż z akt sprawy wynika, że skarżący posiada dom o powierzchni (...) m- a łączny dochód skarżącego i jego żony, z którą prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wynosi (...) złotych. Skarżący nie posiada nadto innego majątku ani oszczędności.
W ocenie Sądu I instancji B. K. jest w stanie ponieść koszty sądowe w sprawie w związku z czym nie ma zastosowania norma przepisu art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej zwanej p.p.s.a. Z tych względów na podstawie art. 260 p.p.s.a. odmówiono przyznania prawa pomocy skarżącemu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł B. K., w którym wskazał, iż uzyskanie pomocy prawnej jest dla niego niezbędne dla obrony swoich praw. Skarżący oświadczył jednocześnie, iż wniesie "stosowne opłaty" za przyznanie mu pomocy prawnej z urzędu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie strony skarżącej nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Z konstrukcji tego przepisu wynika, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy.
Mając na uwadze treść powołanego art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. oraz okoliczności przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że skarżący nie udowodnił zaistnienia przesłanek uzasadniających przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym. We wniesionym zażaleniu skarżący także nie wskazał na istnienie takich okoliczności, które pozwalałyby na skuteczne zakwestionowanie oceny dokonanej przez Sąd I instancji, co do sytuacji materialnej strony skarżącej. Odnosząc się do zawartego przez skarżącego w zażaleniu wniosku o przyznanie odpłatnej pomocy prawnej należy wskazać, że przepisy regulujące postępowanie sądowoadministracyjne nie przewidują takiej instytucji, dlatego prawna ocena takiego wniosku jest bezzasadna.
Dokumentacja obrazująca sytuację majątkową i rodzinną skarżącego, nie potwierdza również tego, iż odmowa przyznania prawa pomocy stronie może naruszać jego konstytucyjne prawa, na co zwrócił uwagę B. K. w swym zażaleniu.
W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji niniejszego postanowienia.