Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek przywróci termin. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia, uprawdopodobniając równocześnie okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a.).
Brak winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd przyjmuje obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Należy przyjąć, że trudności, przeszkody uniemożliwiające stronie dochowanie czynności nie muszą mieć charakteru zdarzeń nadzwyczajnych. Przy stosowaniu przepisów procesowych regulujących instytucję przywrócenia terminu należy mieć na uwadze ich funkcję ochronną.
Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 87 § 2 p.p.s.a., we wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że uprawdopodobnienie jest środkiem zastępczym wobec dowodu i nie daje pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie. Instytucja uprawdopodobnienia jest dalece mniej rygorystyczna niż udowodnienie danej okoliczności i w ujęciu praktycznym oznacza, że podmiot zobowiązany powinien jedynie w sposób wiarygodny uzasadnić okoliczności, które spowodowały niemożność dokonania czynności w terminie, bez konieczności wykazywania ich w sposób ostateczny (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. R.Hauser, M.Wierzbowski, Wydawnictwo C.H.Beck Warszawa 2017, str. 515-516 i powołane tam orzeczenia sądów administracyjnych).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego argumenty strony powołane we wniosku oraz przedstawiona dokumentacja pozwalały przyjąć, że uprawdopodobniony został brak winy pełnomocnika w uchybieniu terminu przewidzianego na złożenie skargi kasacyjnej. Wbrew stanowisku Sądu Wojewódzkiego całokształt okoliczności związanych z nadaniem przesyłki przez pełnomocnika w Urzędzie Pocztowym w dniu 16 stycznia 2018 r., a następnie jej zwrotem nie dawał podstawy do kategorycznego stwierdzenia, że pełnomocnik skarżącego nie dochował wszystkich formalności związanych z nadaniem przesyłki rejestrowanej zgodnie z Regulaminem świadczenia usług pocztowych. Na uwagę zasługuje fakt, iż z odpowiedzi Poczty Polskiej na reklamację pełnomocnika skarżącego wynika, iż nadawanie pism w ramach umowy zawartej z Pocztą Polską S.A. obsługiwane jest bezkolejkowo (bez obecności klienta). Wprawdzie w piśmie tym wskazano, iż pracownik obsługujący w dniu 16 stycznia 2018 r. przesyłki wyjaśnił, iż w momencie dostarczenia przesyłki do Urzędu Pocztowego nie posiadała ona wymaganych oznaczeń, tj. pieczątki nagłówkowej firmy i pieczątki o pobranej opłacie i zawartej umowie, jednakże w piśmie tym wprost wskazuje się również, że nie jest wykluczony błąd pracownika poczty polskiej. Należy jednocześnie wskazać, iż do wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik skarżącego kasacyjnie dołączył kopię przedmiotowej przesyłki, na której znajdują się pieczątki wskazujące na nadawcę koperty oraz o pobranej opłacie i zawartej umowie. Z kolei treść pisma Poczty Polskiej S.A. z dnia 28 lutego 2018 r. nie wyklucza takiej sytuacji, że pracownik dokonał w dniu 16 stycznia 2018 r. nieuzasadnionego zwrotu przesyłki.
W konsekwencji należało dojść do wniosku, iż został uprawdopodobniony brak winy skarżącego w nieterminowym dokonaniu czynności związanej z wniesieniem skargi kasacyjnej. Zaznaczyć należy, że zbyt formalistyczne stosowanie przepisów w zakresie przywrócenia terminu stanowiłoby nieuzasadnione ograniczenie możliwości dochodzenia przez skarżącego swych praw na drodze sądowej.
Z tych względów zasadne było uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie o przywróceniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej na podstawie na podstawie art. 188 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. i art. 86 § 1 w zw. z art. 193 p.p.s.a.