Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2005r. sygn. akt IV SA/Wa 545/04 o odmowie przyznania skarżącej J. L. prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi J. L. na uchwałę Rady Gminy Wiśniew z dnia 6 marca 2001r. Nr XVII/117/01 w przedmiocie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Wiśniew postanawia: - oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2005r., sygn. akt IV SA/Wa 545/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił skarżącej J. L. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd I instancji stwierdził, że skarżąca posiada majątek w postaci domu jednorodzinnego i 13,5 hektarowe gospodarstwo rolne, z którego otrzymuje dochód w wysokości ok. 1100 zł miesięcznie. Z załączonych rachunków bankowych wynika, że otrzymała dotacje z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w łącznej kwocie 16.590,98 zł. Ponadto z Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej otrzymywała wynagrodzenie w kwocie ok. 200 zł miesięcznie. Sąd wskazał, że skarżąca J. L. osiąga stałe dochody, ma stabilną sytuację mieszkaniową, a jej możliwości zarobkowe nie są ograniczone. Tym samym brak jest podstaw do przyznania prawa pomocy.
Na powyższe postanowienie skarżąca złożyła zażalenie, w którym wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, nie precyzując jednak o co dokładnie się ubiega. Podniosła, że pobiera dochody z prowadzenia gospodarstwa rolnego w wysokości 11-12 tysięcy złotych, ale dochody te spadają z powodu niskich cen zbóż, a drogich paliw.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Należy podkreślić, że instytucja prawa pomocy jest wyjątkiem od generalnej zasady wyrażonej w art. 214 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zgodnie z którą do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do Sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki. W myśl art. 246 § 1 powołanej ustawy sąd może na wniosek osoby fizycznej przyznać prawo pomocy, jeżeli osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (w zakresie całkowitym) lub wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (w zakresie częściowym). Przepis ten nie pozostawia wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne dla uwzględnienia wniosku, spoczywa na wnioskodawcy.
W niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała, że nie dysponuje wystarczającymi środkami finansowymi na poniesienie kosztów postępowania sądowego, czy ewentualnie zastępstwa procesowego, gdyż wskazany dochód umożliwia zaoszczędzenie środków na opłacenie kosztów tego postępowania oraz wynagrodzenia adwokata, bądź radcy prawnego.
Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.