Zażalenie na postanowienie WSA w Białymstoku w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Gminy Orla , nr XIII/109/08 w przedmiocie określenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Hauser po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 4 października 2011 r., II SA/Bk 261/11 przyznające S. T. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w kwocie powyżej 50 zł i odmawiające przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w pozostałym zakresie w sprawie ze skargi S. T. na uchwałę Rady Gminy Orla z dnia 26 marca 2008 r., nr XIII/109/08 w przedmiocie określenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Białymstoku (dalej jako: WSA), postanowieniem z dnia 4 października 2011 r., II SA/Bk 261/11 przyznał S. T. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w kwocie powyżej 50 zł i odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w pozostałym zakresie w sprawie ze skargi S. T. na uchwałę Rady Gminy Orla z dnia 26 marca 2008 r., nr XIII/109/08 w przedmiocie określenia górnych stawek opłat ponoszonych przez właścicieli nieruchomości za usługi.

W uzasadnieniu wskazano, że S. T. wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych podając, że jest inwalidą I grupy prowadzącym samodzielnie gospodarstwo domowe. Dochód miesięczny wnioskodawcy stanowi około 1640 zł brutto (1357 zł netto) uzyskiwane z tytułu renty inwalidzkiej. Wyszczególnione wydatki miesięczne skarżącego przedstawiają się następująco: czynsz za mieszkanie - 430 zł, pożyczka na telewizor - 198 zł, koszty lekarstw

- około 250 - 300 zł, zakup butli z gazem - 50 zł. S. T. posiada mieszkanie o powierzchni około 61 m², nieruchomość z zabudową drewnianą, przekazaną przez rodziców (posesja jest przez nich zamieszkała), las o powierzchni 2,91 ha oraz samochód osobowy z 1994 r. (współwłasność). W uzasadnieniu swego wniosku skarżący podniósł, iż toczące się od wielu lat postępowania oraz niska renta inwalidzka pogarszają jego sytuację materialną, co zagraża jego życiu i zdrowiu

W oparciu o powyższe okoliczności referendarz sądowy przyznał wnioskodawcy prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych powyżej kwoty 50 złotych. W uzasadnieniu podano, że sytuacja materialna skarżącego uzasadnia stwierdzenie, że uiszczenie tej kwoty przy jednoczesnym zwolnieniu z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie, nie doprowadzi do powstania niedostatku w jego utrzymaniu, a przeciwnie - mieści się w jego możliwościach płatniczych.

Od powyższego postanowienia wnioskodawca wywiódł sprzeciw.

W uzasadnieniu podniósł, że jest inwalidą I grupy bez prawa zarobkowania. Nie ma żadnych innych źródeł dochodu. Uzupełniająco podał, że co miesiąc opłaca ubezpieczenie na życie w wysokości 62 zł oraz że opłaty za telefony wynoszą 45 - 58 zł miesięcznie. W ocenie skarżącego, z analizy przychodu i wydatków wynika jednoznacznie, że nie jest on w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku dla życia i zdrowia. Zostaje mu 100 - 150 zł miesięcznie. Do akt dołączono kserokopię opłaty ubezpieczenia i rachunku za telefon.

W zaskarżonym postanowieniu WSA wskazał z kolei, że z treści złożonego przez S. T. oświadczenia wynika, iż przywołane okoliczności stanowią dostateczne uzasadnienie do przyznania wnioskodawcy prawa pomocy jedynie w zakresie częściowym ponad kwotę 50 zł. Uiszczenie tej kwoty nie spowoduje uszczerbku w jego koniecznym utrzymaniu. Nie ulega wątpliwości, że ponoszone przez wnioskodawcę wydatki na leczenie, utrzymanie gospodarstwa domowego czy też spłata zaciągniętych kredytów są dotkliwym obciążeniem budżetu domowego. Niemniej jednak koszty sądowe nie mogą być stawiane na ostatnim miejscu pod względem kolejności ich zaspokajania. Ubiegający się o przyznanie prawa pomocy powinien w pierwszej kolejności poczynić oszczędności we własnych wydatkach do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania i dopiero wówczas, gdy okażą się one niewystarczające może zwrócić się o przyznanie prawa pomocy.

Strona 1/2