Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 września 2010 r., sygn. II SA/Łd 469/10 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] marca 2010 r., Nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania postanawia: oddalić zażalenie.
W dniu 22 sierpnia 2010 r. (prezentata) W. M. wniosła kolejny wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym (k. 90-91).
Postanowieniem z dnia 15 września 2010 r., sygn. II SA/Łd 469/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił przyznania skarżącej prawa pomocy, wskazując, że analiza przedstawionych przez W. M. informacji nie daje podstaw do twierdzenia, że jej wniosek jest zasadny. Nadto we wniosku brak jest okoliczności świadczących o trudnej sytuacji życiowej czy materialnej skarżącej, a wydatków na "kredyty i PZU" nie można uznać za niezbędne.
W ocenie Sądu środki pozostające do dyspozycji rodziny, po uwzględnianiu wydatków związanych z kosztami wyżywienia, utrzymania i leczenia pozwalają na poniesienie przez skarżącą kosztów postępowania sądowego w niniejszej sprawie. Ponadto celem prawa pomocy jako instytucji wyjątkowej jest umożliwienie dostępu do sądu osobom, które rzeczywiście nie mogą pokryć kosztów postępowania bez uszczerbku dla utrzymania koniecznego siebie i rodziny.
Na powyższe postanowienie W. M. wniosła zażalenie, z treści którego wynika, że decyzja Sądu I instancji jest dla niej krzywdząca.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest niezasadne.
Zgodnie z treścią art. 244 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej w skrócie P.p.s.a.), prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika. Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).
Z przepisu art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a. wynika, iż ciężar wykazania trudnej sytuacji materialnej, która uniemożliwia poniesienie tych kosztów, spoczywa na osobie ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy. Rację ma Sąd I instancji twierdząc, że skarżąca nie wykazała, że nie jest w stanie ponieść kosztów niniejszego postępowania sądowego. Przy czym prawo pomocy, jako wyjątek od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez stronę, winno być przyznawane tylko wówczas, gdy z uwagi na trudną sytuację materialną strony, nie udzielenie tego prawa skutkowałoby pozbawieniem drogi do sądu.
W niniejszej sprawie, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, taka sytuacja nie wystapiła. Comiesięczny stały dochód przypadający na rodzinę skarżącej w wysokości około 2 800 zł nie uzasadnia zwolnienia jej z kosztów sądowych i przyznania pełnomocnika z urzędu. Zatem, w pierwszej kolejności skarżąca winna poczynić oszczędności we własnym zakresie, a dopiero potem, gdy zgromadzone środki okażą się niewystarczające, wystąpić ze stosownym wnioskiem.
W świetle powyższego brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd I instancji naruszył wskazane przez wnoszącą zażalenie przepisy.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a. w zw. z art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.