Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. R. i F. R. na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1307/11 wzywające R. R. do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie ze skarg R. R. i F. R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego postanawia: oddalić zażalenie.
Pismem z dnia 22 lipca 2011 r. R. R. i F. R. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...]. Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] stycznia 2010 r., znak: [...], ustalającą lokalizację inwestycji w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu.
Zarządzeniem z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 1307/11, wezwano R. R. do uiszczenia wpisu sądowego od jej skargi w kwocie 500 zł stosownie do § 2 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.) w terminie 7 dni od daty doręczenia odpisu tego zarządzenia, pod rygorem odrzucenia skargi.
Na powyższe zarządzenie R. R. i F. R., pismem z dnia 2 listopada 2011 r. wnieśli zażalenie, w którym zarzucili bezpodstawne żądanie zapłaty dwóch wpisów od jednej skargi oraz wadliwe zastosowanie przepisów postępowania w sytuacji, gdy podstawą pobrania wpisu winien być § 2 ust. 3 pkt 5 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. a nie zastosowany przez Sąd § 3 ust. 3 pkt 2.
W uzasadnieniu zażalenia podkreślono, że skarga wniesiona została na decyzję wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu. Zgodnie z treścią decyzji nie ma ona charakteru decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego bowiem dotyczyć ma inwestycji ujętej w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego. Jedynym powodem wydania tej decyzji jest zamiar uzyskania przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomościami skarżących na cele budowlane. Sprawa winna zatem zostać zakwalifikowana jako dotycząca nieruchomości. Ponadto, wobec połączenia spraw i zarejestrowania ich pod jedną sygnaturą, skarżący winni uiścić jeden wpis.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. W tym przypadku przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania (art. 220 § 1 p.p.s.a.). Pismo wnoszone przez kilka osób, których uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, podlega jednej opłacie. W przeciwnym razie każda z tych osób uiszcza opłatę oddzielnie stosownie do swojego uprawnienia lub obowiązku (art. 214 § 2 p.p.s.a.).
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że prawidłowo zaskarżonym zarządzeniem wezwano skarżących do uiszczenia odrębnych wpisów od skarg na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji. W niniejszej sprawie uprawnienie i obowiązki skarżących związane z przedmiotem zaskarżenia nie są wspólne i nie zmienia tego okoliczność, iż skargi zostały wniesione w jednym piśmie oraz że cel, który skarżący chcą osiągnąć zaskarżając decyzję jest dla nich wspólny. Skoro bowiem skargi na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. składają właściciele różnych nieruchomości, co ma miejsce w niniejszej sprawie, to należy uznać, że każdy z nich reprezentuje swój własny interes prawny, chroniony konkretnym przepisem prawa materialnego. Wspólne uprawnienia i obowiązki, w rozumieniu art. 214 § 2 p.p.s.a., byłyby wówczas, gdyby wynikały ze wspólnego dla nich tytułu prawnego do określonej nieruchomości. Z tych względów należy dojść do wniosku, że skargi, mimo wniesienia ich w jednym piśmie podlegają odrębnemu wpisowi, w pełnej wysokości, który to obowiązek dotyczy każdego ze skarżących.