W ocenie Sądu skoro, mimo powyższego, skarżący miał uzasadnione wątpliwości, iż z powodu niedosłuchu nie zrozumiał pouczenia udzielonego przez Sąd I instancji w czasie rozprawy, jaki i wyjaśnień uzyskanych w sekretariacie Sądu, to mógł w celu dochowania należytej staranności w trosce o własne interesy niezwłocznie skontaktować się ponownie (np. telefonicznie) z sekretariatem Sądu w celu rozwiania owych wątpliwości. Ponadto skarżący mógł skorzystać z pomocy innych osób w celu uzyskana telefonicznej informacji o sposobie i terminie złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Tego jednak skarżący nie uczynił, co wskazuje, iż nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu. Niedosłuch skarżącego nie był zatem w zaistniałej sytuacji przeszkodą nie do przezwyciężenia.
Słuszne jest stanowisko Sądu I instancji, że uprawdopodobnienie braku winy w uchybieniu terminu wiąże się z tym, iż strona skarżąca powinna uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda uniemożliwiająca dokonanie czynności w terminie była od niej niezależna. Kryterium braku winy jako przesłanki zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się bowiem z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. Przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Uchybienie terminu może być stronie poczytane jako zawinione gdy strona chciała dopełnić czynności, lecz nie dopełniła jej z powodu przeszkody, którą mogła przezwyciężyć.
W świetle powyższego, powołane przez skarżącego orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1971r. pozostaje bez wpływu na ocenę, iż w niniejszej sprawie skarżący nie wykazał braku winy w uchybieniu terminu, ponieważ nie zachował należytej staranności w zakresie prowadzenia swoich spraw.
Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.