Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 63/09 oddalające wniosek K. K. o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2008 r., znak [...], w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 września 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 63/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił wniosek K. K. o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 16 czerwca 2009 r. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji nie zgodził się ze stanowiskiem wyrażonym we wniosku o przywrócenie terminu, że bieg terminu do złożenia zażalenia dla skarżącej powinien biec od dnia 29 czerwca 2009 r., kiedy to otrzymała pismo od pełnomocnika. Wskazano bowiem, że powoływanie się na argument, iż skarżąca może mieć odrębny punkt widzenia niż jej pełnomocnik nie jest potwierdzeniem braku winy strony w uchybieniu terminowi.
Zażalenie od powyższego postanowienia złożyła skarżąca K. K. zaskarżając to postanowienie w całości i zarzuciła mu naruszenie:
1. przepisów postępowania tj.: art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.), art. 87 § 2 P.p.s.a.,
2. przepisów prawa materialnego tj. art. 21 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 146, poz. 1188) oraz § 54 zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu.
W konkluzji zażalenia skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości w tym także jego uzasadnienia, które narusza prawa do godności wykonywania zawodu adwokata tudzież radcy prawnego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 85 P.p.s.a. czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Zgodnie natomiast z art. 86 § 1 P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. We wniosku tym strona zobowiązana jest do uprawdopodobnienia okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu, w myśl art. 87 § 2 P.p.s.a.
Kryterium braku winy w niedochowaniu terminu, polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności, takiej której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Skarżąca nie wykazała braku winy w uchybieniu terminowi, a zatem nie wypełniła dyspozycji art. 87 § 2 P.p.s.a.
Okoliczności powoływane przez pełnomocnika skarżącej w treści zażalenia, a dotyczące "problemów komunikacyjnych" oraz "sytuacji zdrowotnej pełnomocnika skarżącej" nie zostały poparte jakimikolwiek dowodami które mogłyby prowadzić do uwzględnienia zażalenia.
Jednocześnie jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji z przepisu art. 67 § 5 P.p.s.a. wynika, że w sytuacji ustanowienia pełnomocnika w sprawie, doręczenia należy dokonać temu pełnomocnikowi. Oznacza to, że strona reprezentowana jest przez pełnomocnika do czasu cofnięcia pełnomocnictwa i temu pełnomocnikowi doręczane są pisma, a strona ponosi odpowiedzialność za czynności podejmowane, bądź nie podejmowane przez tego pełnomocnika w postępowaniu sądowym. Jak trafnie podniósł Sąd pierwszej instancji pełnomocnik, który zgodził się reprezentować stronę, ma obowiązek działania w imieniu i na rzecz mocodawcy z równą starannością, jak gdyby działał na własną rzecz.
Odnosząc się natomiast do argumentu, że termin do wniesienia zażalenia winien być liczony od dnia 29 czerwca 2009 r. kiedy to skarżąca zapoznała się z treścią postanowienia, podnieść należy, iż kwestia sposobu obliczenia terminu nie może być okolicznością która wpływa na ocenę wniosku o przywrócenie terminu.
Reasumując Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że strona nie dochowała należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw co powoduje, że nie wykazała zaistnienia nie dającej się przezwyciężyć przeszkody przez nią niezawinionej.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 197 P.p.s.a.