Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 13 września 2007 r., sygn. akt II SAB/Bk 17/07 o oddaleniu wniosku o sprostowanie wyroku tego Sądu z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie ze skargi J. B. na bezczynność Specjalistycznego [...] Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w S. w przedmiocie niewydania zaświadczenia postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 13 września 2007 r. sygn. akt II SAB/Bk 17/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił wniosek J. B. o sprostowanie wyroku z dnia 12 lipca 2007 r. w pkt 2 w części dotyczącej wysokości zasądzonych na jego rzecz kosztów postępowania.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż J. B. wniósł o sprostowanie kwoty zasądzonych na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Wyrokiem z dnia 12 lipca 2007 r. przyznano skarżącemu zwrot kosztów postępowania sądowego w wysokości 98 zł, na które zgodnie z jego wnioskiem zgłoszonym do protokołu rozprawy z dnia 5 lipca 2007 r. składała się kwota stawiennictwa do sądu 10 zł koszty PKS na trasie S. - B. i B. - S. i 8 zł koszt komunikacji miejskiej oraz kwota utraconego zarobku 80 zł (obliczona - jak podał skarżący - jako dochód z racji wykonywania usług [...] przy stawce 80 zł [...]). Tymczasem jak wynika z treści wniosku o sprostowanie wyroku, skarżący nie oponuje dwóm pierwszym składnikom objętych wyliczeniem, podnosi jednakże, iż kwota 80 zł (utraconego zarobku wskutek stawiennictwa do sądu) winna być zastąpiona kwotą 90 zł i tym samym łączna suma kosztów postępowania sądowego wynosi 108 zł, a nie 98 zł, co zdaniem skarżącego jest oczywistym błędem rachunkowym. Z powyższym twierdzeniem sąd I instancji się zgodził. W jego ocenie podnoszony zarzut w gruncie rzeczy sprowadza się do kwestionowania wysokości jednego z elementów składających się na koszty postępowania sądowego, a mianowicie wynagrodzenia za utracony zarobek. Wynagrodzenie takie przyznaje się w wysokości udowodnionego przeciętnego dziennego zarobku. Skoro w konkretnej sprawie skarżący wskazał alternatywnie obok kwoty 90 zł również inną kwotę utraconego zarobku 80 zł, to do oceny Sądu należało przyjęcie danej kwoty za udowodnioną. W tym stanie rzeczy w sprawie nie zachodziła potrzeba sprostowania błędu rachunkowego wyroku, gdyż taki ponad wszelką wątpliwość nie wystąpił. Dodatkowo podniesiono, iż poprzez żądanie sprostowania orzeczenia nie można domagać się zmiany wysokości przyznanych na rzecz skarżącego kwot z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego. Zgodnie z treścią art. 194 § 1 pkt 9 P. p. s. a. stronie przysługuje zażalenie na postanowienie, którego przedmiotem jest zwrot kosztów postępowania, jeżeli nie wnosi skargi kasacyjnej.
W zażaleniu J. B. domagał się uchylenia powyższego postanowienia i zobowiązania sądu I instancji do właściwego określenia kosztów zasądzonych na rzecz skarżącego. W uzasadnieniu zarzucił, że sąd powinien przyjąć jako kwotę utraconego zarobku górną kwotę, jaka wynika z rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 4 lipca 1990 r. określającego górną kwotę za utracony dzienny zarobek świadków i stron w postępowaniu sądowym. Podana do protokołu przez skarżącego kwota 80 zł obrazowała jedynie stawkę jednej [...] a nie rzeczywistą utratę zarobków skarżącego, który przebywał w sądzie i w podróży kilkanaście godzin.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionej podstawy.