Istnienia takich obiektywnych przeszkód w terminowym dopełnieniu czynności w przedmiotowej sprawie działający w imieniu skarżącego pełnomocnik nie wykazał. Do takich czynności na pewno nie należy fakt "zaniechania" podjęcia przez pełnomocnika czynności procesowych w imieniu strony w czasie, gdy tym pełnomocnikiem był, gdy w żaden sposób strona przed terminem, w jakim czynność miała być dokonana, nie wyraziła w jakikolwiek sposób swej woli, kwestionując czynności pełnomocnika. Nie można oczywiście wykluczyć sytuacji, gdy strona mimo posiadania pełnomocnika sama dokona w terminie określonej czynności procesowej. Jednakże jest to uprawnienie strony, które w żadnym wypadku nie zwalnia pełnomocnika od dochowania staranności w prowadzeniu spraw osób przez siebie reprezentowanych. Zwrócić trzeba uwagę, iż przepis art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /t.j. Dz.U. 2002 nr 123 poz. 1058 ze zm./ jednoznacznie wskazuje na to, że w wypadku gdy adwokat prowadzący sprawę nie może wziąć osobiście udziału w rozprawie lub wykonać osobiście poszczególnych czynności w sprawie, może on udzielić substytucji. Przepis ten właśnie ma ustrzec stronę reprezentowaną przez adwokata przed negatywnymi skutkami "zaniechania" podjęcia przez pełnomocnika określonych czynności procesowych w terminie przewidzianym w przepisach prawa. Ta chociażby regulacja nie pozwala na zaakceptowanie stanowiska prezentowanego we wniesionym zażaleniu i wskazuje też na to, że strona ponosi konsekwencje czynności podejmowanych przez pełnomocnika w imieniu strony, jak i konsekwencje braku podjęcia tych czynności. Z kolei odpowiedzialność samego pełnomocnika, za skutki braku należytej staranności w reprezentacji strony może być przedmiotem oceny, ale w toku już innych postępowań.
Ze wskazanych powodów nie można było uznać, że postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego będące przedmiotem zażalenia w jakimkolwiek zakresie uchybia prawu. Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, miał obowiązek orzec jak w sentencji.