Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 sierpnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1224/16 o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] marca 2016 r. znak [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową dla ochrony osobistej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 6 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek J. T. (dalej jako “skarżący") o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] marca 2016 r. w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że z akt administracyjnych wynika, że skarżący odebrał zaskarżoną decyzję 11 marca 2016 r. Zwrotne potwierdzenie odbioru zostało podpisane przez żonę skarżącego.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie z uwagi na uchybienie terminu do jej wniesienia.
Po odebraniu odpowiedzi na skargę skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi. W uzasadnieniu wniosku oraz w piśmie uzupełniającym z 1 lipca 2016 r. skarżący podał, że przesyłkę z zaskarżoną decyzją w jego imieniu odebrała żona. Natomiast skarżący był na miesięcznym wyjeździe, w swojej rodzinnej miejscowości, gdzie opiekował się rodzicami. Korespondencję żona przekazała mu dopiero po jego powrocie, a więc 7 kwietnia 2016 r.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu I instancji skarżący wyjaśnił, że przyczyna uchybienia terminu ustała 7 kwietnia 2016 r., a więc po jego powrocie do domu.
Odrzucając wniosek Sąd I instancji uznał, że wniosek został wniesiony z uchybieniem siedmiodniowego terminu, o którym stanowi art. 87 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 - dalej jako "p.p.s.a.").
W ocenie Sądu I instancji, momentem ustania przyczyny uchybienia terminu był dzień wniesienia skargi, tj. 12 kwietnia 2016 r. Zarówno bowiem z wniosku o przywrócenie terminu jak i z pisma uzupełniającego wynika, że skarżący wiedział, że zaskarżona decyzja została odebrana przez jego żonę 11 marca 2016 r. W ocenie Sądu I instancji, w dniu wniesienia skargi skarżący miał świadomość uchybienia trzydziestodniowego terminu. Stąd też wniosek o przywrócenie terminu skarżący powinien złożyć wraz ze skargą lub najpóźniej w terminie 7 dni od daty złożenia skargi.
Odnosząc się do wskazanej przez skarżącego daty ustania przyczyny uchybienia terminu, tj. 7 kwietnia 2016 r., Sąd I instancji zauważył, że w tym dniu biegł jeszcze termin do wniesienia skargi (który zakończył się 11 kwietnia 2016 r.), a więc nie doszło jeszcze do uchybienia terminu do złożenia skargi.
Skarżący złożył zażalenie na powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu wskazał między innymi, że o dacie odbioru przesyłki przez żoną dowiedział się dopiero z nadesłanej mu odpowiedzi na skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 87 § 1 p.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym (art 88 p.p.s.a.).
Stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu jest nieprawidłowe. Z wniosku skarżącego o przywrócenie terminu wynika jednoznacznie, że skarżący o uchybieniu terminu do wniesienia skargi dowiedział się z treści odpowiedzi na skargę. Powyższą okoliczność potwierdził również w treści zażalenia. Przyczyną uchybienia terminu była zatem niewiedza skarżącego odnośnie biegu terminu do wniesienia skargi, która to niewiedza była skutkiem doręczenia zaskarżonej decyzji żonie skarżącego podczas jego nieobecności w domu. Przyczyna uchybienia terminu ustała zatem w dacie, w której skarżący dowiedział się o uchybieniu terminu, a więc w dacie doręczenia mu odpowiedzi organu na skargę, co jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru nastąpiło 2 czerwca 2016 r. Stąd też brak było podstaw do wzywania skarżącego do wskazania terminu, w którym ustała przyczyna uchybienia terminu do wniesienia skargi (szczególnie, że wskazanej przez skarżącego daty Sąd I instancji i tak nie uwzględnił), skoro tę okoliczność Sąd I instancji mógł ustalić na podstawie akt sprawy. Natomiast skarżący wskazując datę 7 kwietnia 2016 r., a więc datę powrotu do domu, wskazał datę ustania przyczyny, z powodu której nie miał wiedzy na temat daty odbioru przesyłki zawierającej zaskarżoną decyzję, a nie datę ustania przyczyny uchybienia terminu.
Skarżący przesłał wniosek do Sądu I instancji 8 czerwca 2016 r., a więc z zachowaniem terminu, o którym stanowi art. 87 p.p.s.a. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej z żadnego z pisma skarżącego nie wynika, że wnosząc skargę miał świadomość, że wnosi ją z uchybieniem terminu. Zaskarżone postanowienie zostało zatem wydane z naruszeniem 87 § 1 p.p.s.a.
Z tych względów i na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.