Dnia 11 lutego 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2014 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Ś. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1094/13 o odmowie przywrócenia terminu wniesienia skargi w sprawie ze skargi A. Ś. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1094/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odmówił A. Ś. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że niniejsza sprawa została wszczęta wskutek skargi A. Ś. na decyzję Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie z dnia [...] czerwca 2013 r., znak [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki. Decyzja została doręczona A. Ś. w dniu 12 czerwca 2013 r. (k. 18 akt organu II instancji). A. Ś. wniósł skargę w dniu 11 lipca 2013 r. (data stempla pocztowego). Na kopercie zostało co prawda zaznaczone, że jest ona wnoszona za pośrednictwem Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jednakże przesyłka została w sposób wyraźny zaadresowana bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i zgodnie z tym adresem doręczona. Do tegoż sądu skarga wpłynęła w dniu 15 lipca 2013 r. (prezentata na skardze). W tej samej dacie wydane zostało zarządzenie sygn. akt W.II.5011/59/2013 o przekazaniu skargi do Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Krakowie. Skarga została wysłana do organu nadzoru budowlanego w dniu 16 lipca 2013 r.
Postanowieniem z dnia 10 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę i zwrócił skarżącemu cały uiszczony wpis od skargi. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 listopada 2013 r., sygn. akt II OSK 2745/13 oddalił skargę kasacyjną na postanowienie Sądu pierwszej instancji.
W piśmie procesowym z dnia 23 lipca 2013r. A. Ś. domagał się przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Podnosił, że nadał ją w terminie do organu administracji, natomiast urząd pocztowy omyłkowo wysłał skargę najpierw do sądu.
Wskazując na powyższe Sąd pierwszej instancji w pierwszej kolejności stwierdził, że w niniejszej sprawie zostały dopełnione formalne warunki wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, tj. wniosek ten został wniesiony za pośrednictwem organu, przed upływem terminu siedmiodniowego od momentu ustania przyczyny uchybienia (od momentu, gdy skarżący dowiedział się o przekazaniu skargi przez Sąd organowi) oraz strona dopełniła czynności, której nie dokonała w terminie.
Ponadto podkreślił, że stosownie do art. 54 § 1 P.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Na kopercie należy w takim wypadku wpisać adres organu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji jest rzeczą oczywistą, że umieszczenie na kopercie dwóch różnych adresów dwóch różnych instytucji może spowodować, że poczta dokona doręczenia wyłącznie pod jednym z tych adresów. Doręczyciel nie jest podmiotem wyspecjalizowanym, który posiadałby stosowną wiedzę, w jaki sposób środek zaskarżenia miałby zostać doręczony. Dalej wskazał, że jak dowodzi analiza akt administracyjnych, pełnomocnik skarżącego, wnosząc odwołanie, nie miał problemu z właściwym rozumieniem zwrotu "wnosi się za pośrednictwem" i kopertę zaadresował prawidłowo (k. 1 akt organu odwoławczego). Zatem w ocenie tegoż Sądu nieprecyzyjne zaadresowanie koperty, zawierającej skargę do sądu administracyjnego stanowi uchybienie pełnomocnika strony, a konsekwencje tej niestaranności - obciążają skarżącego bezpośrednio i powodują, że nie można w niniejszej sprawie mówić o niezawinionym uchybieniu terminu.