Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia C. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 października 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 15/07 odrzucające zażalenie skarżącej na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 lutego 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 15/07 o odrzuceniu zażalenia w sprawie ze skargi C. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] listopada 2006 r. Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 27 października 2008 r. sygn. akt II SA/Kr 15/07 odrzucił zażalenie C. J. na postanowienie tegoż Sądu z dnia 25 lutego 2008 r. o odrzuceniu zażalenia, w sprawie ze skargi C. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] listopada 2006 r. Nr [...], w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia.
W postanowieniu wskazano, iż zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 22 lipca 2008 r. skarżąca została wezwana do wykonania prawomocnego zarządzenia z dnia 9 kwietnia 2008 r. wzywającego do uiszczenia wpisu sądowego od zażalenia w kwocie 100 zł, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia zażalenia. W odpowiedzi na wezwanie skarżąca w piśmie z dnia 18 sierpnia 2008 r. podała, że "w przedmiotowej sprawie opłata nie przysługuje" i nie uiściła należnego wpisu. Stąd - w ocenie Sądu I instancji - zażalenie podlegało odrzuceniu, na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "P.p.s.a.").
C. J. złożyła zażalenie na to postanowienie, jako wydane niezgodnie z obowiązującym prawem krajowym i wspólnotowym, rażąco naruszające prawa człowieka. W uzasadnieniu strona wskazała na "obowiązujące przepisy prawa" i zaskarżone postanowienie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 194 § 3 P.p.s.a., zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać wskazanie zaskarżonego postanowienia i wniosek o jego zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie. Oznacza to, iż strona wnosząc zażalenie winna określić uchybienia, które jej zdaniem uzasadniają zmianę bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia oraz podać - co wnika z treści powołanego przepisu - czy wnosi właśnie o zmianę czy też uchylenie postanowienia.
Tymczasem w niniejszej sprawie C. J. wnosząc zażalenie na postanowienie Sądu I instancji z dnia 27 października 2008 r., nie określiła które przepisy prawa zostały w jej opinii naruszone przez Sąd, ani na czym precyzyjnie to naruszenie miałoby polegać. Strona bowiem poprzestała na ogólnikowym stwierdzeniu, iż zaskarżone postanowienie wydane zostało niezgodnie z obowiązującym prawem krajowym i wspólnotowym, na co wskazują przepisy prawa. Takie sformułowanie zażalenia, nie może być uznane za godne z wymogami określonymi w cytowanym art. 194 § 3 P.p.s.a.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że Sąd I instancji zasadnie odrzucił zaskarżonym postanowieniem, zażalenie strony z uwagi na nieuiszczenie wpisu. Stosownie bowiem do art. art. 220 § 3 P.p.s.a. - powołanego przez Sąd I instancji - zażalenie, od którego pomimo wezwania nie został uiszczony wpis, podlega odrzuceniu. Oznacza to, że w przypadku nie wywiązania się przez stronę z obowiązku uiszczenia wpisu sądowego, zgodnie z doręczonym jej wezwaniem, Sąd zobowiązany jest z tej przyczyny odrzucić zażalenie. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.
Strona bowiem została wezwana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie do uiszczenia wpisu sądowego należnego od wniesionego już zażalenia. Mimo to wpis nie został w ogóle uiszczony. Zatem już z tej przyczyny zażalenie podlegało odrzuceniu.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. art. 197 P.p.s.a., orzekł jak wyżej.