Zgodnie z art. 175 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Norma par. 2 tego przepisu stanowi, iż jeśli skargę kasacyjną sporządza sędzia, prokurator, notariusz, radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych będący stroną, jej przedstawicielem lub pełnomocnikiem wymogu określonego w par. 1 art. 175 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie stosuje się.
Przymus adwokacki wprowadzony w art. 175 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ma na celu zapewnienie prawidłowego i kompetentnego sporządzenia skargi kasacyjnej, który to cel uznano za doniosły na tyle, by uzasadniał wprowadzenie owego szczególnego wymogu, mającego charakter wyjątkowy na tle unormowań ustawowych, dotyczących innych /poza wyjątkami/ pism i czynności procesowych. Tych okoliczności, a więc celu wprowadzenia przymusu adwokackiego i jego szczególnego charakteru nie należy tracić z pola widzenia wówczas, gdy konieczne okaże się - jak w niniejszej sprawie - dokonanie oceny zdolności profesjonalnego sporządzenia kasacji.
Określając krąg osób uprawnionych do osobistego wniesienia kasacji we własnej sprawie art. 175 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie precyzuje wymagania, by były to osoby zajmujące wymienione stanowiska lub czynnie wykonujące określone zawody, a sformułowanie tego przepisu nie daje też podstaw do twierdzenia, że tylko tak można rozumieć jego treść. Gdy pamięta się, że celem wprowadzenia przymusu adwokackiego jest możliwość sprostania przez wnoszącego kasację wysokim wymaganiom tego środka zaskarżenia, co z kolei uzależnione jest od posiadania przezeń określonych kwalifikacji, trudno byłoby zaakceptować rozumowanie prowadzące do wniosku, że kwalifikacje owe - niewątpliwie wszak nabyte, skoro dana osoba uzyskała określony tytuł zawodowy - trwają tylko dopóty, dopóki zajmuje ona stanowisko lub wykonuje zawód /czynnie kwalifikacje te wykorzystuje/. Uwzględnienie celu omawianego przepisu pozwala twierdzić, że jego intencją było zwolnienie od przymusu adwokackiego we własnych sprawach określonych osób nie według kryterium statusu zawodowego, lecz według kryterium kwalifikacji zawodowych. Fakt zaś przejścia na emeryturę nie powoduje utraty kwalifikacji notariusza, które należy rozumieć jako profesjonalne przygotowanie do wykonywania określonych czynności. Miernikiem posiadanych kwalifikacji nie jest na pewno fakt, że określone osoby przestają być czynne zawodowo i przechodzą na emeryturę. Warto tu chociażby zwrócić uwagę na przepis art. 21 par. 4 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie /t.j. Dz.U. 2002 nr 42 poz. 369 ze zm./ uprawniający emerytowanego notariusza do pełnienia obowiązków w zastępstwie notariusza, który możliwości pełnienia swoich obowiązków został pozbawiony. Ustawa Prawo o notariacie stanowiąc w art. 25 ustawy Prawo o notariacie, że notariusz, który przeszedł na emeryturę lub rentę, może używać tytułu "emerytowany notariusz", wprost też stanowi, że emerytowany notariusz może wykonywać czynności powierzane notariuszom czynnym zawodowo określone np. w art. 44 par. 1, czy też we wskazywanym już art. 21 par. 4 ustawy Prawo o notariacie.