Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. H. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 29 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 112/14, o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu w sprawie ze skargi W. H. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie przyznania uprawnień kombatanckich postanawia: 1. uchylić zaskarżone postanowienie, 2. przywrócić termin do wniesienia sprzeciwu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 29 grudnia 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 112/14, oddalił wniosek W. H. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 112/14 o odmowie przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 r. referendarz sądowy WSA w Gdańsku odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy.
Następnie wyrokiem z dnia 20 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę W. H.
Skarżący ponownie wnioskiem z dnia 23 czerwca 2014 r., zwrócił się o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego w związku z wydanym w sprawie wyrokiem.
Postanowieniem z dnia 14 lipca 2014 r. referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy.
Postanowienie z dnia 14 lipca 2014 r. zostało doręczone skarżącemu w dniu 28 lipca 2014 r. wraz z prawidłowym pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia sprzeciwu. Termin do wniesienia sprzeciwu upłynął skarżącemu w dniu 4 sierpnia 2014 r.
Skarżący w dniu 1 sierpnia 2014 r. złożył w sądzie wyciągi z rachunku bankowego swojej żony T. H., do czego był zobowiązany wcześniejszym zarządzeniem z dnia 24 czerwca 2014 r., doręczonym w dniu 27 czerwca 2014 r.
W dniu 27 listopada 2014 r. skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego, dołączając do niego sprzeciw. W uzasadnieniu wniosku skarżący wyjaśnił, że po otrzymaniu w dniu 28 lipca 2014 r. postanowienia o odmowie przyznania prawa pomocy w dniu 1 sierpnia 2014 r. złożył wyciąg z rachunku bankowego. Zaznaczył, że był przekonany, że będzie to wystarczające do ponownego rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Skarżący wyjaśnił, że starał się dokonać tej czynności w terminie 14 dni, tak jak to wynikało z pouczenia zawartego przy piśmie. Ponadto wskazał, że jest osobą w podeszłym wieku i nie są dla niego zrozumiałe pouczenia i pisma sądowe.
Zarządzeniem z dnia 4 grudnia 2014 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu poprzez uprawdopodobnienie zachowania 7-dniowego terminu do złożenia wniosku, zakreślając mu termin 7 dni na wykonanie zobowiązania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. skarżący wyjaśnił, że podczas wizyty w Wydziale Informacji Sądowej WSA w Gdańsku w dniu 27 listopada 2014 r. dowiedział się, że wyrok w jego sprawie jest prawomocny, a sprzeciw nie został rozpoznany. W dalszej części wskazał, że w tym samym dniu złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu oraz sprzeciw.
Sąd wskazał dalej, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż podeszły wiek oraz zły stan zdrowia nie przesądzają jeszcze o braku winy w uchybieniu terminu. Powołanie się na powyższe okoliczności nie jest równoznaczne z uprawdopodobnieniem, że uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Przy ocenie winy należy brać pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu przez stronę działań mających na celu dotrzymanie terminu. Również niezrozumienie treści pouczenia, którego treść nie budzi wątpliwości, nie stanowi okoliczności wskazującej na brak winy w uchybieniu terminu.