Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 582/14 w zakresie odmowy przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi w sprawie ze skargi S. R. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2014 r. sygn. VII SA/Wa 582/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że nie został uprawdopodobniony brak winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi, który upatrywany był w nieposiadaniu przez córkę skarżącego odpisu skargi oraz nieznajomości pojęcia prawniczego - odpis poświadczony za zgodność z oryginałem. Sąd I instancji wyjaśnił, że córka skarżącego będąca jego pełnomocnikiem nie podjęła żadnych czynności, by zdobyć wymagany odpis skargi, jak również nie powiadomiła Sądu o braku kopii skargi. Uznał, że nadesłanie odpisu skargi nie jest skomplikowaną czynnością procesową, nie wiąże się z posiadaniem fachowej wiedzy, czy dużym nakładem pracy. Skarżący w jasny i zrozumiały sposób, za pośrednictwem pełnomocnika, został wezwany do nadesłania odpisu skargi i nie może powoływać się na brak wiedzy prawniczej, jako okoliczności stanowiącej przesłankę do przywrócenia terminu. Sąd I instancji ocenił, że córka skarżącego, mając wątpliwości co do treści wezwania, nie dołożyła należytej staranności w tym, by wyjaśnić te wątpliwości. Nie zostało uprawdopodobnione, że strona skarżąca dołożyła wszelkich starań, by dokonać czynności w terminie, ani to że niedokonanie tej czynności w terminie było niezawinione.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł S. R., domagając się jego uchylenia. W uzasadnieniu zażalenia wywodził, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy skarżącego i jego pełnomocnika, skarżący jest osobą starszą i niedołężną, z tych powodów ustanowił córkę pełnomocnikiem. Córka skarżącego z zachowaniem należytej staranności sporządziła skargę z załącznikami, ale ze względu na brak wiedzy w tym przedmiocie, nie zatroszczyła się o zachowanie dla siebie kopii sporządzonej skargi, ani też licznych załączników. Pełnomocnik podkreślił, że kiedy otrzymała wezwanie poczuła się bezsilna, z uwagi na nieposiadanie odpisu skargi i załączników, a nadto nie wiedziała również, że mogła zwrócić się do Sądu celem wykonania kserokopii i poświadczenia ich własnym podpisem. Nie bez znaczenia jest również to, że zarówno skarżący, jak i jego córka mieszkają w miejscowości oddalonej o ponad 350 km od [...]. Ponadto córka skarżącego znajdowała się w błędzie co do formy wymaganego odpisu skargi, albowiem zrozumiała, że odpis ten powinien być poświadczony przez notariusza, a nie przez nią. W zażaleniu odwołano się także do trudnej sytuacji majątkowej córki skarżącego, która jest osobą bezrobotną, poszukującą pracy i każde dojazdy z miejsca zamieszkania, chociażby celem zrobienia kserokopii przekraczałyby jej możliwości finansowe. Skarżący wywodził, że do uchybienia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi doszło bez winy skarżącego, ale w wyniku jego niewiedzy wynikającej z niemożliwości zasięgnięcia opinii profesjonalnego pełnomocnika.
W zażaleniu podniesiono również kwestię, że na podstawie tego samego pisma z dnia 14 czerwca 2014 r. zarejestrowano dwie sprawy: pod sygn. akt VII SA/Wa 582/14 ze skargi na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2014 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego, w której wezwano do uzupełnienia braku formalnego skargi poprzez nadesłanie odpisu skargi, a następnie odrzucono skargę, a pod sygn. akt VII SAB/Wa 52/14 - ze skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w której nie wezwano do nadesłania odpisu skargi i sprawę skierowano na rozprawę, a następnie wydano orzeczenie. W ocenie skarżącego powyższa okoliczność uzasadnia pozostawanie przez niego oraz jego córkę w usprawiedliwionym przekonaniu, że wskazany brak skargi został konwalidowany. Skarżący wywodził, że w sytuacji w której sąd dysponuje aktami administracyjnymi oraz odpowiedzią organu na skargę, a w sprawie - poza skarżącym i organem administracji publicznej nie występują żadne inne strony, nie ma podstaw do przyjęcia, że brak odpisu skargi uniemożliwia nadanie jej dalszego biegu. Nie ma więc podstaw do wzywania skarżącego do złożenia odpisu skargi, a w konsekwencji jej odrzucenia, jeśli odpis ten nie zostanie przedłożony. Sąd dysponuje bowiem także możliwością wykonania kopii skargi. Skarżący podniósł, że Sąd I instancji nie rozważył wszystkich argumentów podniesionych we wniosku o przywrócenie terminu, a w szczególności nie wziął pod uwagę faktu, że pomimo złożenia tej samej skargi bez wymaganego odpisu w sprawie VII SAB/Wa 52/14, została ona merytorycznie rozpoznana.