Zażalenie na postanowienie WSA w Lublinie w sprawie ze skargi na bezczynność Starosty Chełmskiego w przedmiocie scalenia i wymiany gruntów
Sentencja

II OZ 238/06 P O S T A N O W I E N I E Dnia 2 marca 2006r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Krystyna Borkowska po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2006r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 stycznia 2006r. sygn. akt II SAB/Lu 88/05 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. S. na bezczynność Starosty Chełmskiego w przedmiocie scalenia i wymiany gruntów postanawia: - oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6162 Scalanie i wymiana gruntów
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta
Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 stycznia 2006r., sygn. akt II SAB/Lu 88/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił M. S. przyznania prawa pomocy z powodu oczywistej bezzasadności skargi. Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skarga do sądu administracyjnego jest dopuszczalna po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. W sprawie ze skargi na bezczynność organu - zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego - takim środkiem zaskarżenia jest zażalenie, które powinno być wniesione do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Skarżący nie złożył takiego zażalenia, a zatem zachodzi oczywista bezzasadność skargi uniemożliwiająca przyznanie prawa pomocy.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył skarżący M. S.. W zażaleniu podniósł okoliczności związane z jego sytuacją majątkową.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepis art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Zgodnie z jego brzmieniem prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Oznacza to, że prawo pomocy nie przysługuje skarżącemu, z uwagi na oczywistą niedopuszczalność jego skargi, co jak zasadnie zauważył Sąd I instancji, oznacza także jej oczywistą bezzasadność. W myśl przepisu art. 52 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przepis art. 52 § 2 powołanej ustawy stanowi, że przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Oczywista niedopuszczalność skargi M. S. wynika zatem z niewyczerpania przezeń środków zaskarżenia, gdyż złożył on skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego przed rozpoznaniem jego zażalenia na bezczynność organu. Tym samym wniosek o przyznanie prawa pomocy nie może być uwzględniony.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6162 Scalanie i wymiana gruntów
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta