Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 1311/11 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi S. P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 1 września 2011 r., Nr DO-III/K0910/0036745737/3/2011 w przedmiocie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego postanawia: oddalić zażalenie.
S. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 1 września 2011 r., w przedmiocie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia skargi. Skarżąca wniosła o przywrócenie terminu ponieważ poważnie zachorowała (stan przedzawałowy) na serce i za późno zgłosiła się powtórnie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Sieradzu w celu dokładnego wyjaśnienia jej problemu.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 1311/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił skarżącej przywrócenia terminu do złożenia skargi. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., Poz. 270 t.j., dalej jako "p.p.s.a.") strona skarżąca składając wniosek o przywrócenie terminu powinna uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Sąd I instancji podkreślił, że zaskarżona decyzja została doręczona skarżącej w dniu 6 września 2011 r., a zatem trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi upływał w dniu 6 października 2011 r. Tymczasem skarżąca nadała skargę w dniu 25 października 2011 r., a zatem z uchybieniem trzydziestodniowego terminu do jej wniesienia. Sąd I instancji wskazał również, iż w skardze skarżąca zawarła wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia, a jako powód uchybienia terminu powołała się na zły stan swojego zdrowia. W ocenie Sądu I instancji przywrócenie terminu może nastąpić tylko z ważnych powodów, np. choroby strony. Sąd I instancji zaznaczył, że nie każda choroba stanowi przesłankę do przywrócenia terminu do dokonania określonej czynności procesowej. Przede wszystkim choroba musi mieć charakter niespodziewany lub nagły, czyli musi wystąpić takie pogorszenie stanu zdrowia, którego nie dało się przewidzieć. Poza tym strona musi wykazać, iż stan zdrowia w danym okresie uniemożliwiał jej prowadzenie spraw i dokonywanie czynności osobiście, jak również wykluczał możliwość posłużenia się inną osobą. Na okoliczność zaistnienia nagłej choroby uniemożliwiającej prowadzenie spraw i dokonywanie czynności powinno być przedstawione stosowne zaświadczenie lekarskie, tym czasem skarżąca nie przedstawiła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby w jakim okresie chorowała, czy choroba miała charakter nagły lub niespodziewany oraz w jakim zakresie choroba skarżącej uniemożliwiała jej prowadzenie jej spraw, czy to osobiście, czy przez inną osobę.
Na powyższe postanowienie skarżąca działająca przez pełnomocnika z urzędu złożyła zażalenie. Zaskarżyła postanowienie w całości zarzucając mu naruszenie art. 86 § 1 i art. 87 § 2 p.p.s.a. poprzez niewłaściwą interpretację i niezastosowanie. Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Zdaniem skarżącej Sąd I instancji zrównał znaczenie słów "uprawdopodobnić" i "udowodnić". Pełnomocnik skarżącej zaznaczył że brak dokumentacji medycznej zaświadczającej o ciężkiej i nagłej chorobie skarżącej niewątpliwie nie jest dowodem na jej chorobę, ale już wiek skarżącej urodzonej w 1937 r. w wysokim stopniu uprawdopodabnia zarówno nagłość choroby, jak i to że uniemożliwiać ona może prowadzenie spraw osobiście lub przez inną osobę. Nadto pełnomocnik skarżącej podkreślił, że kwestia choroby, która miałaby być niespodziewana, nie może być brana w tym przypadku pod uwagę z racji podeszłego wieku skarżącej, bowiem stosując taką argumentację odmawiałoby się możliwości prowadzenia spraw osobom starszym lub z problemami zdrowotnymi w ogóle, co naruszałoby art. 32 Konstytucji RP.