Dnia 6 kwietnia 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2011 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2011 roku, sygn. akt IV SA/Wa 2331/10 o odmowie przywrócenia A. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. terminu do złożenia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2010 roku nr [...] w przedmiocie wymierzenia opłaty produktowej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił A. Sp. z.o.o. z siedzibą w M. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2010 r. w przedmiocie wymierzenia opłaty produktowej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. akt IV SA/Wa 1585/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę spółki na opisaną wyżej decyzję wobec wniesienia jej z uchybieniem terminu. Sąd wskazał, że zaskarżona decyzja została doręczona pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 29 czerwca 2010 r. Skarżąca spółka wniosła skargę, bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w dniu 28 lipca 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym). Sąd ten zaś, w dniu 5 sierpnia 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) skierował skargę do organu właściwego, tj. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie. W tej sytuacji za datę wniesienia skargi uznano datę nadania w urzędzie pocztowym skargi skierowanej do właściwego organu. Sąd I instancji uznał, że skarga została wniesiona z uchybieniem terminu, który upłynął w dniu 29 lipca 2010 r.
Postanowienie Sądu z 10 listopada 2010 r. zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej Spółki w dniu 23 listopada 2010 r.
Następnie spółka ponownie złożyła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2010 r. wnosząc o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Uzasadniając wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podniesiono, że do błędu w postaci nadania skargi bezpośrednio do Sądu, doszło z powodu nieprawidłowego zaadresowania przesyłki przez pracownika kancelarii pełnomocnika skarżącej spółki. W ocenie skarżącej, omyłka ta jest jedynie wynikiem przypadkowego błędu, zwykłej pomyłki. Zarówno wykształcenie, jak i dotychczasowa praktyka w kancelarii tego pracownika przemawiają za stwierdzeniem, że osoba ta zna zasady wnoszenia skarg za pośrednictwem organu. Dodatkowo podniesiono, że pełnomocnik skarżącej nie ponosi winy w zaistniałej sytuacji.
Odmawiając przywrócenia terminu Sąd I instancji uznał, że skarżąca spółka nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Sąd I instancji podkreślił, że w przypadku gdy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, przy ustalaniu jej winy w niezachowaniu terminu należy mieć na uwadze działania pełnomocnika. Dodatkowo, gdy jest to pełnomocnik profesjonalny, przy ocenie możliwości przywrócenia terminu należy uwzględniać wiedzę i konieczność zachowania należytej staranności przez tego pełnomocnika. Ponadto profesjonalny pełnomocnik ponosi na zasadzie ryzyka odpowiedzialność za błędy osób, którymi się posługuje przy wykonywaniu swojego zawodu.
W ocenie Sądu I instancji, pełnomocnik skarżącej nie dochował wymaganej od niego staranności i dbałości o interesy procesowe swojego mocodawcy. Pełnomocnik miał obowiązek działania w imieniu i na rzecz mocodawcy z równą starannością, jak gdyby działał na własną rzecz. Powinien zadbać o terminowe i rzetelne nadanie skargi - otwierającej drogę do kontroli sądowej zaskarżonej decyzji. Jeżeli do wysłania skargi w jego imieniu zobowiązał pracownicę kancelarii powinien dopilnować wykonania tej czynności w sposób prawidłowy. W pojęciu tym mieści się niewątpliwie także odpowiednia organizacja zastępstwa na czas braku możliwości wypełnienia swoich obowiązków zawodowych (w przypadku urlopu wypoczynkowego).