Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 2840/13 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały w sprawie ze skargi M.M. na uchwałę Rady Gminy w C. z dnia [...] września 2013 r., nr [...]w przedmiocie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego postanawia oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 2840/13 odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej przez M. M. uchwały Rady Gminy w C. z dnia [...] września 2013 r., nr [...] w przedmiocie zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w skardze na uchwałę Rady Gminy w C. z dnia 10 września 2013 r. M. M. zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, podnosząc, iż realizacja uchwały może doprowadzić do następstw trudnych do przewidzenia i niejako nieodwracalnych, choćby w sferze finansowej. Zdaniem skarżącego kwestia wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały jest uzasadniona "prędkością" organów gminy zmierzających do jak najszybszego podjęcia uchwały w przedmiocie planu miejscowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że ze względu na charakter zaskarżonej uchwały wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd podniósł, że z przepisów art. 9 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określa jedynie cel polityki przestrzennej gminy i wiąże wewnętrznie organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Jako akt kierownictwa wewnętrznego (w stosunkach rada - podporządkowane jej jednostki organizacyjne) określa tylko kierunki i sposoby działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacyjnym aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium stanowi jeden z etapów poprzedzających uchwalanie planu i nie może, w żadnym przypadku, stanowić podstawy do wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponadto studium nie jest aktem prawa miejscowego.
Sąd wywodził dalej, że postanowienia studium nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej co oznacza, że nie można na jego podstawie określać czy przedmiotowy teren jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę.
Powyższe zdaniem Sądu oznacza, że skarżona uchwała nie wpływa na sytuację prawną właścicieli nieruchomości znajdujących się na terenie danej gminy lub gmin sąsiednich. Takie skutki o charakterze materialnoprawnym wywiera dopiero miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którego ustalenia kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości (art. 6 ust. 1 ustawy).
Wobec tego nie można uznać w ocenie Sądu, że w sprawie zachodzą przesłanki o jakich mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. i konieczne jest udzielenie skarżącemu ochrony tymczasowej polegającej na wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł M.M., podnosząc zarzuty:
1. błędnej wykładni art. 9 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) poprzez przyjęcie, że postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego w żadnym przypadku nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli, a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy poprzez brak dokonania indywidualnej oceny sytuacji prawnej skarżącego, a zamiast tego rozstrzygnięcie wyłącznie w oparciu o charakter prawny studium;