II OZ 3 / 15 POSTANOWIENIE Dnia 15 stycznia 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia C. T. na zarządzenie przewodniczącego z dnia 7 listopada 2014 r. sygn. akt II SA/Sz 433/14 o pozostawieniu wniosku C. T. o wyłączenie sędziów bez rozpoznania w sprawie ze skargi C. T. na uchwałę Rady Gminy Kozielice z dnia 26 kwietnia 2012 r. Nr X/122/12 w przedmiocie przystąpienia do Związku Gmin Dolnej Odry postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym zarządzeniem sędziego z dnia 7 listopada 2014 r. pozostawiono bez rozpoznania wniosek skarżącego C. T. o wyłączenie sędziów orzekających w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Szczecinie.
Jak wskazano w uzasadnieniu tego zarządzenia, skarżący w dniu 30 czerwca 2014 r. zwrócił się o przeniesienie niniejszej sprawy do innego sądu. W wykonaniu zarządzenia z dnia 1 września 2014 r. poinformowano go, że przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidują takiej możliwości i jeżeli nie zmodyfikuje złożonego wniosku zostanie on potraktowany jako wniosek o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Ponadto, zobowiązano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez wskazanie z imienia i nazwiska sędziów, których wniosek dotyczy oraz do jego uzasadnienia, w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
W piśmie z dnia 7 października 2014 r. skarżący ponowił żądanie przeniesienia sprawy do innego wojewódzkiego sądu administracyjnego, którego prezesem nie został były polityk. W ocenie skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie jest niezdolny do orzekania w sprawach dotyczących urzędników jednostek samorządu terytorialnego, ponieważ nie jest w stanie zachować bezstronności w tych sprawach.
Pozostawiając wniosek skarżącego bez rozpoznania, wskazano, że stosownie do art. 46 § 1 oraz art. 20 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.) wniosek o wyłączenie sędziego powinien mieć formę pisemną, zawierać elementy niezbędne dla pisma procesowego, wskazywać konkretnego sędziego i zawierać uzasadnienie uprawdopodobniające przyczyny wyłączenia. Brak tych elementów uniemożliwia rozpoznanie wniosku. Odnosząc powyższe do procedury z art. 49 § 1 i 2 P.p.s.a., stwierdzono, iż co prawda skarżący odpowiedział na wystosowane do niego wezwanie (zarządzenie z dnia 1 września 2014 r.), ale nie uzupełnił braków formalnych wniosku, co uniemożliwiło nadanie mu biegu. Z tych też przyczyn orzeczono jak na wstępie na podstawie art. 49 § 2 P.p.s.a.
Zażalenie na powyższe zarządzenie złożył C. T., stwierdzając, że "sędziowie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie tak sami gmatwają w orzekaniu i lawirowaniu prawem, że nie są zdolni o wydania orzeczenia, i polegającego na prawdzie i zgodnie z prawem".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Zgodnie z art. 20 § 1 P.p.s.a. wniosek o wyłączenie sędziego strona zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu posiedzenia w sądzie, w którym sprawa się toczy, uprawdopodabniając przyczyny wyłączenia. Jak trafnie zwrócono przy tym uwagę w zaskarżonym zarządzeniu, przepisy procedury sądowoadministracyjnej nie przewidują instytucji wyłączenia sądu, ale poszczególnych sędziów. Z tych też przyczyn, o ile żaden przepis nie wymaga, aby były to przyczyny zindywidualizowane w stosunku do każdego sędziego objętego wnioskiem, bowiem ta sama przyczyna może dotyczyć wszystkich sędziów, to jednak niewskazanie na konkretnego sędziego (sędziów) z imienia i nazwiska czyni niemożliwym rozpoznanie wniosku. Nie można bowiem w takim przypadku stwierdzić, czy zachodzi w ogóle przesłanka wyłączenia określona w ustawie jako istnienie okoliczności, która w odniesieniu do konkretnej osoby mogłaby wywołać wątpliwości co do jej bezstronności. Brak tych danych uniemożliwia nadanie pismu dalszego biegu i uzasadnia wezwanie strony do uzupełnienia jego braków, stosownie do art. 49 § 1 P.p.s.a. Skoro zatem, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy w wykonaniu zarządzenia sędziego dwukrotnie wzywano stronę skarżącą do uzupełnia braków przedmiotowego wniosku z uprzedzeniem o konsekwencjach ich niewykonania i informacją o braku instytucji "przeniesienia sprawy do innego sądu", a mimo to strona podtrzymała swoje żądanie przeniesienia sprawy i nie uzupełniła tych braków, to wniosek taki na zasadzie art. 49 § 2 P.p.s.a. podlegał pozostawieniu bez rozpoznania. Tak też trafnie orzeczono w kontrolowanym w sprawie zarządzeniu, w oparciu o ww. podstawę prawną.
W tym stanie sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 i art. 198 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.