Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Walentynowicz po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2010 r., sygn. akt VIII SA/Wa 835/10 odmawiające E. J. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] maja 2010 r. znak [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia [...] października 2010 r., sygn. akt VIII SA/Wa 835/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), odmówił E. J. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] maja 2010 r. znak [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego. W uzasadnieniu wskazano, że skarżąca nie przedstawiła w sposób przekonujący okoliczności, które wskazywałyby, że mimo dołożenia należytej staranności nie była w stanie dokonać czynności procesowej w terminie. Sąd I instancji podał, że zaskarżona decyzja została doręczona stronie w dniu 1 czerwca 2010 r., zaś skarga została złożona skutecznie dopiero w dniu 7 lipca 2010 r. Trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi upłynął stronie w dniu 1 lipca 2010 r. Argumentacja strony, że skargę wysyłała jej córka, która ją źle zaadresowała nie jest okolicznością wskazującą na brak winy w uchybieniu terminu. Przyjąć zatem należy, że niedochowanie przez stronę skarżącą terminu do złożenia skargi nie jest następstwem okoliczności niezależnych od strony, lecz jest wynikiem niedostatecznej dbałości i staranności w prowadzeniu własnych spraw. W tej sytuacji Sąd uznał, iż nie wystąpiły okoliczności uzasadniające przywrócenie uchybionego terminu.
W zażaleniu na powyższe postanowienie E. J. wskazała, że to jej córka nadawała przesyłkę i źle zaadresowała kopertę zawierającą skargę. Skarżąca podała, że podczas dokonywania wskazanej czynności córka była zdenerwowana, ponieważ w tym czasie miała nieprzyjemne zajście.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), postanowienie o przywróceniu terminu może zostać wydane wtedy, gdy strona nie dokonała czynności w terminie bez swojej winy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo przyjął, że kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu, polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej, rozumianej obiektywnie, to jest takiej, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Ponadto wskazać należy, że pojęcie winy strony w uchybieniu terminu w postępowaniu sądowym obejmuje swym zakresem także winę osób trzecich, które strona upoważniła do dokonania określonej czynności (por. także postanowienie NSA z 15 lipca 2010 r., II OZ 708/10).
Jeżeli skarżąca powierzyła dokonanie określonych czynności konkretnej osobie (córce), licząc na jej dokładność i staranność, ponosi także ryzyko związane z zachowaniem tej osoby. W niniejszej sprawie uchybienie terminu do wniesienia skargi przez upoważnioną przez skarżącą jej córkę wywołuje skutki wobec skarżącej, skoro nie wniosła ona samodzielnie skargi.
Błędne zaadresowanie przesyłki nie może być uznane za przyczynę usprawiedliwiającą uchybienie terminu. Z zażalenia nie wynika bowiem, że opisana we wniosku o przywrócenie terminu okoliczność ma charakter przeszkody nie dającej się przezwyciężyć. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe (powódź, pożar), czy nagłą chorobę strony lub jej pełnomocnika, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą (np. postanowienie NSA z 10 września 2010 r., sygn. akt II OZ 849/10). W niniejszej sprawie skarżąca stwierdza, że córka błędnie zaadresowała przesyłkę, gdyż była zdenerwowana, ponieważ w tym czasie miała nieprzyjemne zajście.
Słusznie zatem ocenił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy w niedochowaniu terminu do wniesienia skargi.
W związku z tym, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.