Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z.L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 31 grudnia 2015 r. sygn. akt II SA/Ke 1094/15 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Z.L. na postanowienie Świętokorzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kielcach z [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 31 grudnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach odmówił Z.L. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na postanowienie Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kielcach z [...] września 2015 r. w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że termin do wniesienia skargi upływał 9 listopada 2015 r. W ocenie Sądu skarżący nie uprawdopodobnił w sposób wystarczający, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Skarżący przedłożył zwolnienie lekarskie z którego wynika, że w okresie od 31 października do 13 listopada 2015 r. był niezdolny do pracy, nie wskazał jednak jakiej choroby dotyczyło i w jakim zakresie choroba ta uniemożliwiła złożenie skargi. W ocenie Sądu I instancji, choroba lub zwolnienie lekarskie mogą w określonych okolicznościach faktycznych stanowić przesłankę uzasadniającą przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu. Jednak w niniejszej sprawie, wskazując we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi okoliczność przebywania na zwolnieniu lekarskim z powodu niezdolności do pracy, skarżący w żaden sposób nie wykazał, żeby była to przeszkoda tego rodzaju, że wykluczała możliwość złożenia skargi osobiście, ewentualnie nadania na poczcie, tym bardziej, że czynności tej można było dokonać przez osobę trzecią. Sąd I instancji zauważył przy tym, że na załączonym zaświadczeniu lekarskim w pkt 15 wpisano cyfrę "2", co zgodnie z zamieszczonym w zaświadczeniu objaśnieniem oznacza: "chory może chodzić". W ocenie Sądu I instancji, oznacza to, że choroba nie miała charakteru, który uniemożliwiłby skarżącemu chociaż zlecenie dokonania czynności procesowej innej osobie.
Skarżący złożył zażalenie na powyższe postanowienie wnosząc o jego uchylenie, a także przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Skarżący wskazał na uchybienia procesowe w postępowaniu przed organami administracji w tej sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu.
Intencją ustawodawcy przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu było umożliwienie stronie obrony swoich praw czy interesów w sytuacji, gdy upływ terminów procesowych wywołał dla niej negatywne skutki prawne, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma zatem ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy. Dla takiej oceny konieczne jest nie tylko dokonanie analizy okoliczności podnoszonych przez stronę, lecz również całości okoliczności sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu. Okoliczności podnoszone przez skarżącego nie uzasadniały przywrócenia terminu do wniesienia skargi. W niniejszej sprawie argumentacja skarżącego mająca uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi sprowadzała się do stwierdzenia, że skarżący w okresie biegu terminu do wniesienia skargi przebywał na zwolnieniu lekarskim. Skarżący nie wskazał jednak, jakiego rodzaju była to choroba, a w szczególności czy była to choroba nagła i niespodziewana, która w sposób obiektywny uniemożliwiła mu złożenie skargi w terminie, osobiście lub z pomocą osób trzecich. Żadnej argumentacji w tym zakresie skarżący nie powołał również w zażaleniu.
Zasadnie zatem przyjął Sąd I instancji, że skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi.
Z tych względów i na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 ustawy p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia.