Dnia 20 kwietnia 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 lutego 2010 roku, sygn. akt II SA/Bk 100/08 odrzucające skargę kasacyjną J.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 maja 2009 roku oddalającego skargę J.B. na uchwałę Rady Miejskiej w Sokółce z dnia 31 marca 2008 roku Nr XLII/319/06 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 16 lutego 2010 r. sygn. akt II SA/Bk 100/08 odrzucił skargę kasacyjną J.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 maja
2009 r. oddalającego skargę J.B. na uchwałę Rady Miejskiej w Sokółce z dnia 31 marca 2008 r. Nr XLII/319/06 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 7 października 2009 r. skarżący złożył do skargę kasacyjną od wskazanego wyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który to wyrok został stronie doręczony w dniu 15 czerwca 2009 r.
Sąd I instancji wyjaśnił, że skarżący składał wniosek o przywrócenie terminu do złożenia przedmiotowej skargi kasacyjnej, jednakże postanowieniem z dnia 29 września 2009 r. odmówiono skarżącemu przywrócenia terminu do złożenia skargi kasacyjnej. Zażalenie na powyższe postanowienie zostało oddalone postanowieniem z dnia 8 grudnia 2009 r. (sygn. akt II OZ 1086/09).
Odrzucając skargę kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wskazał, że termin do złożenia skargi kasacyjnej upłynął w dniu 15 lipca 2009 r. Skarga kasacyjna została natomiast złożona do sądu dopiero w dniu 7 października 2009 r., a zatem jako wniesiona po terminie podlegała odrzuceniu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł skarżący zarzucając nieważność postępowania przez naruszenie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. w związku z art. 244 § 2 i art. 42 p.p.s.a. oraz w związku z art. 86 § 1 i art. 87 p.p.s.a. W zażaleniu wywiedziono, że Sąd I instancji oparł się wyłączenie na działaniach uprzednio wyznaczonego pełnomocnika z urzędu, który nie legitymował się stosownym pełnomocnictwem. Wskazał także na niekonstytucyjność przepisów dotyczących przywrócenia terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Z kolei zgodnie z treścią art. 178 ustawy, wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu [...].
W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że jak słusznie podkreślił Sąd I instancji, odrzucenie skargi kasacyjnej poprzedzone było prawomocnym zakończeniem postępowania w sprawie wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia tejże skargi. Stosownie do treści art. 170 p.p.s.a. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis art. 170 dotyczy prawomocności materialnej orzeczenia, która polega na związaniu tym orzeczeniem określonych podmiotów. Podmiotami tymi są przede wszystkim strony postępowania oraz sąd, który wydał orzeczenie, także inne sądy i inne organy państwowe.