Dnia 6 maja 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Krystyna Borkowska po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2009 roku, sygn. akt IV SA/ Wa 1269/09 odmawiające przywrócenia terminu do uzupełnienia braku formalnego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2009 roku, nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu postanawia: oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2009 roku Wojewódzki Sąd administracyjny odmówił E. K.j przywrócenia terminu do uzupełniania braku formalnego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2009 roku, nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd I instancji podał, że skarżąca został w dniu 13 sierpnia 2009 roku wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez uiszczenie wpisu oraz nadesłanie jej 11 odpisów. Powyższe wezwanie zostało skarżącej doręczone w dniu 28 sierpnia 2009 roku. W zakreślonym terminie uiściła wpis od skargi, jednakże nie nadesłała odpisów skargi. We wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności procesowej skarżąca podała, że uczestniczy w wielu sprawach sądowych oraz znajduje się w bardzo złym stanie zdrowia. Zdaniem Sądu I instancji argumenty te nie mogły doprowadzić do uwzględnia wniosku skarżącej. Sąd podkreślił, że stan zdrowia E. K. nie uniemożliwiał jej brania udziału w innych postępowaniach sądowych (np. uczestniczenie w oględzinach dokonywanych przez biegłego). Nie mógł także stanowić przeszkody w uzupełnieniu braku formalnego w wyznaczonym terminie. Sąd podkreślił, że konieczność prowadzenia wielu spraw sądowych, nie jest okolicznością wyłączającą jej winę w uchybieniu terminu. Skarżąca, decydując się na wytaczanie powództw (skarg), musi mieć świadomość związanych z tym obowiązków procesowych i konsekwencji niewywiązywania się z nich. Tym samym należało odmówić skarżącej przywrócenia terminu do dokonania przedmiotowej czynności procesowej.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła E. K. domagając się jego uchylenia. W zażaleniu skarżąca podniosła, że miernik staranności przy ocenie zachowania strony powinien zostać dostosowany do sytuacji konkretnej osoby. Zatem jej zachowań nie należy porównywać do zachowań każdego należycie dbającego o swoje interesy. Stwierdziła, że fakt doznania przez nią urazów głowy i przebytych schorzeń został wykazany i uznany przez Sąd. Podkreśliła, że w dalszym ciągu pozostaje pod opieką lekarską. Zdaniem skarżącej jej stan zdrowia był powodem nie przesłania sądowi żądanych 11 odpisów skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanawia przywrócenie terminu. Zgodnie zaś z art. 87 § 2 cytowanej ustawy, w przedmiotowym wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Brak winy należy rozumieć jako dopełnienie przez stronę obowiązku dołożenia należytej staranności wymaganej przy dokonywaniu czynności procesowej. Oceniając wystąpienie przesłanki braku winy strony należy przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy.
W przedmiotowej sprawie skarżąca przyznała w rozpatrywanym zażaleniu, że nienadesłanie odpisów skargi spowodowane było przeoczeniem wykonania tej czynności. Skarżąca podnosi, że przeoczenie to spowodowane było stanem jej zdrowia. Z twierdzeniem tym nie można się zgodzić. Skoro skarżąca mimo swego stanu zdrowia była w stanie wykonać wszystkie inne podobne czynności (np. uiszczenie wpisu) to przedstawionej przez nią argumentacji nie można uznać za przekonywującą.
Z powyższych przyczyn, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji