Zażalenie na postanowienie WSA w Kielcach w sprawie ze skargi na bezczynność Burmistrza Miasta Sandomierza w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom
Sentencja

Dnia 14 maja 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 lutego 2010 roku sygn. akt II SAB/Ke 28/09 o odmowie przyznania prawa pomocy poprzez ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi A.P. na bezczynność Burmistrza Miasta Sandomierza w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach postanowieniem z dnia 15 lutego 2009 r. odmówił A.P. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie adwokata w sprawie z jej skargi na bezczynność Burmistrza Miasta Sandomierza w przedmiocie przywrócenia do stanu poprzedniego urządzeń zapobiegających szkodom.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wyjaśnił, że we wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca podała, że jest 73 letnią emerytką i uzyskuje emeryturę w wysokości 1782,67 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni jest właścicielką domu o powierzchni 180 m- oraz nieruchomości rolnej o powierzchni 53,031 ha. Ponosi wydatki związane z kosztami prywatnego leczenia oraz remontami, co rocznie daje sumę 23,976 zł.

Skarżąca wyjaśniła, że dom, którego jest właścicielką jest dla niej jedynie obciążeniem, gdyż został on wybudowany w 1972 r. i wymaga licznych remontów, zaś nieruchomość rolna została oddana w nieodpłatną dzierżawę, zaś skarżąca uiszcza jedynie podatek. Wskazała, że jest zmuszona do korzystania z prywatnej opieki lekarskiej, a co więcej posiada zadłużenie w banku na kwotę 4.096,27 zł oraz prywatnie zaciągnęła pożyczkę w wysokości 10.000 zł.

Oddalając wniosek Sąd I instancji wskazał, że powyższe okoliczności pozwalają przyjąć, że pokrycie przez skarżącą kosztów fachowej pomocy prawnej nie będzie dla niej nadmiernym obciążeniem. Podkreślił, że posiadanie przez wnioskującą o udzielenie prawa pomocy tak znacznej powierzchni gruntów rolnych pozwala na uzyskiwanie istotnych dochodów, choćby z tytułu płatności bezpośrednich, a twierdzenia wnioskodawczyni o oddaniu tych nieruchomości w nieodpłatne użytkowanie i nie wykazanie jakichkolwiek dochodów z tytułu posiadania tych nieruchomości, nie zasługują na uwzględnienie.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła skarżąca. Zarzuciła, że Sąd błędnie przyjął powierzchnię jej nieruchomości rolnej, bowiem ma ona powierzchnię 53 arów a nie hektarów. Skarżąca podniosła także szereg zarzutów odnośnie postępowania przed organami administracji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji błędnie wskazał datę zaskarżonego postanowienia jako 15 lutego 2009 r., jednakże z analizy akt sprawy, wynika, że jest to oczywista omyłka, która powinna podlegać sprostowaniu i która nie miała wpływu na treść podjętego rozstrzygnięcia. Stąd też Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając zażalenia przyjął rzeczywistą datę wydania zaskarżonego postanowienia, a więc 15 lutego 2010 r.

Z treści przepisów art. 243 § 1, art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika, że osobie fizycznej może być przyznane na jej wniosek prawo pomocy w zakresie częściowym, jeżeli wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku koniecznego dla siebie i rodziny. Wykazanie powyższych okoliczności powinno nastąpić poprzez złożenie stosownego oświadczenia obejmującego dokładne dane o stanie rodzinnym i majątkowym. Od Sądu zależy uznanie oświadczenia za wystarczające dla przyznania pomocy prawnej.

Strona 1/2