Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Po 701/09 o oddaleniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Z. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] czerwca 2009 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu
Postanowieniem z dnia 11 lutego 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odrzucił skargę Z. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] czerwca 2009 r. w przedmiocie warunków zabudowy. W dniu 24 lutego 2010 r. skarżący w siedzibie organu złożył skierowany do Sądu wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Postanowieniem z dnia 24 marca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił wniosek o przywrócenie terminu. Jak wskazał Sąd przesłanką decydującą o zasadności złożonego przezeń wniosku jest fakt, iż teściowa, której doręczono decyzję nie poinformowała go kiedy przesyłkę odebrała. Lakoniczność podniesionych okoliczności mających uprawdopodobnić brak winy skarżącego nie przekonuje, iż faktycznie złożenie skargi w terminie było niemożliwe. Wnioskodawca wskazał, iż dorosły domownik przekazał mu zaskarżoną decyzję po kilku dniach od doręczenia, kiedy termin do złożenia skargi wciąż był otwarty. W takiej sytuacji, skarżący należycie dbający o swoje sprawy winien był ustalić, kiedy dokładnie dokonano doręczenia. Tymczasem, jak wynika z wniosku o przywrócenie terminu skarżący założył, iż data obioru decyzji przez teściową oraz data przekazania tej przesyłki jemu są tożsame. Błędne przekonanie w tym względzie nie usprawiedliwia jednak uchybienia terminu. Nieuwagi, czy zaniedbania nie można bowiem zakwalifikować jako braku winy.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie podnosząc, że Sąd w ogóle nie odniósł się do podniesionej we wniosku o przywrócenie terminu wskazanej przez niego okoliczności niedoręczenia odpisu decyzji jego pełnomocnikowi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jeżeli strona uchybiła terminowi, jego przywrócenie możliwe jest jedynie wówczas, gdy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. W orzecznictwie i w literaturze prawniczej przyjmuje się, iż brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w sprawie niniejszej przepis powyższy nie został przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu prawidłowo zastosowany. Sąd I instancji nie odniósł się bowiem do wszystkich argumentów zawartych we wniosku o przywrócenie terminu mających świadczyć o braku winy skarżącego w niedochowaniu terminu do wniesienia skargi. Jak bowiem słusznie zauważył skarżący w zażaleniu, Sąd I instancji w ogóle nie zajął się podniesioną przez niego okolicznością braku doręczenia zaskarżonej decyzji jego pełnomocnikowi pomimo, że jak twierdzi skarżący, wnosił o to w trakcie rozprawy administracyjnej przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. Z akt administracyjnych wynika natomiast, że skarżący był przez organem II instancji reprezentowany przez pełnomocnika, który następnie wziął udział w rozprawie administracyjnej przez Samorządowym Kolegium Odwoławczym. Brak odniesienia się do wszystkich argumentów podniesionych we wniosku o przywrócenie terminu oznacza że Sąd nie uwzględnił wszystkich okoliczności sprawy. Z powyższego względu zaskarżone postanowienie podlega uchyleniu a sprawa zostaje przekazania do ponownego rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze Sąd na zasadzie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) postanowił jak w sentencji