Dnia 21 maja 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II SA/Wr 575/14 o odmowie przywrócenia terminu do zgłoszenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi A. O. na uchwałę Rady Miejskiej w M. z dnia [...] kwietnia 2014 r., Nr [...] w przedmiocie aktualności studium i planów miejscowych miasta i gminy M. postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 marca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił skarżącemu A. O. przywrócenia terminu do zgłoszenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku tegoż Sądu z dnia 2 grudnia 2014 r. oddalającego skargę na uchwałę Rady Miejskiej w M. z dnia [...] kwietnia 2014 r., Nr [...].
Sąd, powołując się na treść art. 86 § 1, art. 87 § 1, 2 i 4, art. 141 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wskazał, że skarżący nie wykazał, że w terminie od dnia 2 do dnia 9 grudnia 2014 r., tj. w terminie w jakim skarżącemu przysługiwał termin do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienie wyroku, istniały takie przeszkody niezależne od niego, które powodowały, że nie mógł zgłosić wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Nie potwierdzają istnienia przeszkody w dochowaniu terminu dokumenty dotyczące stanu zdrowia skarżącego, ani działania ustanowionego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika, także te niekorzystne dla samej strony. Zgodnie z teorią reprezentacji, takowe traktowane są jak działania samej strony procesowej. Z uwagi na przyjętą konstrukcję, w przypadku niestarannego działania pełnomocnika, strona nie będzie mogła zarzucić, że została pozbawiona obrony swoich praw lub, że była nienależycie reprezentowana. Wypada zauważyć, że strona, która ustanowiła pełnomocnika, może brać aktywny udział w postępowaniu. Możliwość bycia zastępowaną przez pełnomocnika w procesie stanowi uprawnienie strony, a korzystanie z niego nie wyklucza możliwości jej osobistego działania.
Zdaniem Sądu, okoliczność, że skarżący o wyroku w niniejszej sprawie dowiedział się - jak twierdzi - dopiero w dniu 24 lutego 2015 r. nie może być poczytana za okoliczność wskazującą na to, że w okresie od dnia 2 do dnia 9 grudnia 2014 r. istniała usprawiedliwiona przeszkoda uniemożliwiająca zgłoszenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Istotą terminu w postępowaniu sądowym jest bowiem to, że strona może podejmować działania w określonym przedziale czasu. Dopiero przeszkody niezależne od strony, które istnieją w tym przedziale czasu, mogą spowodować, że strona jakichś działań procesowych nie podejmie, a w konsekwencji uchybi terminowi. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądowym, brak winy w uchybieniu terminu można stwierdzić tylko w przypadku zaistnienia niezależnych od strony i niemożliwych do przezwyciężenia okoliczności, z powodu których doszło do przekroczenia terminu wyznaczonego przepisami prawa (por. postanowienie NSA z 23 lutego 2012 r., II OZ 100/12). Okoliczności tego rodzaju skarżący wnosząc o przywrócenie terminu nie wykazał.
W ocenie Sądu, okoliczność utraty zaufania do pełnomocnika i wypowiedzenie pełnomocnictwa z dniem 24 lutego 2015 r. to wydarzenia, które nastąpiły po upływie terminu do zgłoszenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, zatem niewątpliwie nie stanowiły one w okresie od dnia 2 do dnia 9 grudnia 2014 r. przeszkody uniemożliwiającej zgłoszenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Skarżący nie wykazał, że jego pełnomocnik we wskazanym okresie nie mógł - bez swojej winy - zgłosić omawianego wniosku. W przypadku, gdy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, przy ustalaniu jej winy w niezachowaniu terminu należy mieć na uwadze działania pełnomocnika oraz ewentualne zaniedbania osób, którymi on się posługuje, obciążają jego samego, a zatem nie uwalniają one strony od winy w niezachowaniu terminu. Samo subiektywne przekonanie skarżącego, że jego jedyną winą jest to, że zaufał osobie, która tego zaufania nadużyła, nie świadczy o zaistnieniu sytuacji wyjątkowej, uniemożliwiającej złożenie wniosku o przywrócenie terminu.