Zażalenie na postanowienie WSA w Rzeszowie w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody P. Nr ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Leszek Kamiński, po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 1680/15 w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W. G. na decyzję Wojewody P. z dnia 19 października 2015 r. Nr ... w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1680/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odmówił wstrzymania wykonania decyzji zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W. G., zw. dalej skarżącym, na decyzję Wojewody P., zw. dalej Wojewodą, z dnia 19 października 2015 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Sąd I instancji wskazał, że w skardze na decyzję Wojewody P. z dnia 19 października 2015 r., w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że inwestycja generuje szereg uciążliwości. Trwające roboty budowlane zmieniają charakter otoczenia, a tym samym w nieodwracalny sposób kształtują przestrzeń szpecąc ją.

W piśmie z dnia 8 grudnia 2015 r. inwestor reprezentowany przez adwokata sprzeciwił się wstrzymywaniu wykonania decyzji, wskazując, że wniosek jest bezprzedmiotowy, ponieważ inwestycja niemalże w całości została wykonana, a wstrzymanie jej realizacji spowoduje po jego stronie szkodę majątkową w postaci utraty czynszu z najmu.

Rozstrzygając sprawę Sąd I instancji uznał, że powołanie się na utratę atrakcyjności otoczenia nie uzasadnia wniosku. Nadto, w ocenie Sądu, estetyka otoczenia, na którą powołuje się skarżący jest pojęciem subiektywnym i trudno na jej podstawie ocenić wystąpienie szkody po stronie skarżącego. Zdaniem Sądu, argumentacja skarżącego nie pozwala wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest na tyle zasadne, że przemawia za wstrzymaniem inwestora w przysługujących mu prawach związanych z zabudową terenu, do którego posiada tytuł prawny, tym bardziej w sytuacji, w której inwestor wykazał realną szkodę związaną z wstrzymaniem wykonania decyzji - utratę korzyści z tytułu najmu, jak również zwrócił uwagę na to, że inwestycja w większej części została zrealizowana.

Sąd podkreślił również, że inwestor ponosi ryzyko prowadzenia robót przed rozpoznaniem skargi, czy też skargi kasacyjnej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji, na podstawie art. 61 § 3 i 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ‒ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zw. dalej p.p.s.a., odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie podnosząc naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 61 § 3 p.p.s.a. W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że nie wiadomo, czy Sąd I instancji oddalił wniosek z racji przyjęcia, że decyzja została wykonana i inwestycja jest sfinalizowana, czy też nie podzielił oceny skarżącego, że w sferze utraty estetyki otoczenia można poszukiwać wartości chronionych przez art. 61 § 3 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 § 1 p.p.s.a. wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji. Zatem zasadą jest wykonalność decyzji ostatecznej. Sąd jednak może, choć nie musi, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a. na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanką wstrzymania zaskarżonego aktu jest zajście niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek skutki i jakąkolwiek szkodę, ale o szkodę i skutki kwalifikowane, tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonywaniem aktu. Sąd administracyjny, wydając orzeczenie w omawianym przedmiocie, powinien swoje rozstrzygnięcie oprzeć zarówno o wniosek skarżącego, jak i materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy i ocenić, czy występują wymienione przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Jednakże uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na stronie skarżącej (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. akt FZ 474/04, z dnia 31 sierpnia 2004 r., sygn. akt FZ 267/04, z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt I FSK 1263/12, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov.pl - zw. dalej CBOSA). Nie wystarcza przy tym jedynie złożenie wniosku, a nawet przytoczenie w jego uzasadnieniu okoliczności, które teoretycznie mogą pojawić się na etapie wykonywania orzeczenia, wniosek taki powinien zostać poparty stosownymi dokumentami źródłowymi pozwalającymi wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Złożenie wniosku nie oznacza automatyzmu w blokowaniu realizacji praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnej. Sąd rozpatrując sprawę ocenia, czy podane przez stronę okoliczności w istocie wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym celu strona skarżąca winna tak określić ewentualną szkodę i wskazać na skutki, które trudno będzie odwrócić, by Sąd mógł stwierdzić, w oparciu o konkretne dane, że jej wielkość może być znaczna, a skutki wykonania decyzji istotnie trudne do odwrócenia. W orzecznictwie zapadłym na tle tego przepisu podkreśla się jednocześnie, że argumentacja przedstawiona na poparcie wniosku powinna być spójna, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie. Wymaga również podkreślenia, że ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2014 r., sygn. akt I FZ 332/14, LEX nr 1503379).

Strona 1/2