Dnia 8 czerwca 2010 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Powiatu Kamieńskiego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2010 roku, sygn. akt VII SA/Wa 2044/09 o odmowie przywrócenia terminu do złożenia skargi w sprawie ze skargi Powiatu Kamieńskiego na decyzję Ministra Zdrowia z dnia 24 sierpnia 2009 roku Nr 13/09 w przedmiocie wykreślenia z rejestru zakładów opieki zdrowotnej postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 11 stycznia 2010 r. odmówił Powiatowi Kamieńskiemu przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Ministra Zdrowia z dnia 24 sierpnia 2009 r. w przedmiocie wykreślenia z rejestru zakładów opieki zdrowotnej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że ze znajdującego się w aktach sprawy zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że strona skarżąca odebrała decyzję w dniu 31 sierpnia 2009 r. Skarga na decyzję Ministra Zdrowia została przesłana przez stronę skarżącą, reprezentowaną przez pełnomocnika, w dniu 5 października 2009 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym). Jednocześnie strona złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, wskazując, że ze względu na stan zdrowia, pełnomocnik nie mógł przesłać skargi w ustawowym terminie.
Zdaniem Sądu I instancji, we wniosku nie przedstawiono faktów, które uprawdopodobniłyby okoliczności warunkujące przywrócenie terminu. Złożone przez pełnomocnika zaświadczenie lekarskie i jego zły stan zdrowia nie przesądzają o braku winy. Niekoniecznie bowiem muszą one wykluczać możność prawidłowego dokonania czynności procesowej i nadania pisma na poczcie przez inną upoważnioną osobę.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła strona skarżąca wnosząc o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia i przywrócenie terminu do złożenia skargi, a także o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że ostatecznej akceptacji i podpisania pisma mógł dokonać tylko osobiście pełnomocnik strony.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści przepisu art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Intencją ustawodawcy przy tworzeniu przepisów regulujących instytucję przywrócenia terminu było umożliwienie stronie obrony swoich praw czy interesów w sytuacji, gdy upływ terminów procesowych wywołał dla niej negatywne skutki prawne, przy jednoczesnym założeniu, że strona dołożyła wszelkich możliwych starań, aby takich negatywnych konsekwencji uniknąć. Pierwszorzędne znaczenie dla rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym ma zatem ustalenie, że fakt uchybienia przez stronę terminowi nie nastąpił z jej winy. Dla takiej oceny konieczne jest nie tylko dokonanie analizy okoliczności podnoszonych przez stronę, lecz również całości okoliczności sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym postanowieniu. Podkreślenia wymaga, że termin do złożenia skargi upływał w dniu 30 września 2009 r., w tym też dniu pełnomocnik poczuł się źle i nie mógł osobiście nadać przesyłki ani zaakceptować jej ostatecznej treści. W dniu 1 października 2009 r. pełnomocnik strony udał się do lekarza, który wystawił zaświadczenie, które potwierdza, że w dniu 30 września 2009 r. pełnomocnik był chory. Jednocześnie w zaświadczeniu zaznaczono, że w dniu wizyty u lekarza dolegliwości były mniejsze. Z zaświadczenia nie wynika czy pełnomocnik przebywał na zwolnieniu lekarskim. Podkreślenie wymaga, że pełnomocnik jest osobą zawodowo zajmującą się świadczeniem pomocy prawnej, a zatem stawia mu się wyższe wymagania i rację należy przyznać Sądowi I instancji, który stwierdził, że winę mogłaby wyłączyć sytuacja gdy strona nie mogłaby usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Powstaje zatem pytanie, dlaczego skarga została nadana dopiero w dniu 5 października 2009 r., a pełnomocnik nie starał się jej nadać w dniu wizyty u lekarza lub w dniu następnym, skoro jak wynika z zaświadczenia dolegliwości były mniejsze, a jednocześnie lekarz nie zdecydował o konieczności wystawienia zwolnienia lekarskiego. Nie bez znaczenia jest również, że pełnomocnik w dniu 30 października 2009 r. sporządził projekt skargi i jak wynika z wniosku o przywrócenie terminu, jedynym jej brakiem był brak podpisu pod skargą. Nawet gdyby pełnomocnik świadomy swojego złego samopoczucia zlecił wysłanie skargi komuś innemu (jak chociażby pracownikowi kancelarii), to ewentualne braki, czy to formalne, czy to w zakresie podnoszonych w skardze argumentów, mogły by zostać uzupełnione na późniejszym etapie postępowania.
W konsekwencji uznać należy, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, a wniosek strony nie mógł zostać uwzględniony.
Z powyższych względów, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w postanowieniu.