II OZ 5 / 15 POSTANOWIENIE Dnia 15 stycznia 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 listopada 2014 r. sygn. akt IV SA/Gl 950/14 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi przez J. S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 4 listopada 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odmówił skarżącemu J. S. przywrócenia terminu do wniesienia skargi w przedmiocie choroby zawodowej.
Jak wskazał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu swojego postanowienia, we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi stwierdzono, że decyzja organu II instancji została doręczona poprzedniemu pełnomocnikowi skarżącego w dniu 11 sierpnia 2014 r., o czym zarówno skarżący, jak i aktualny pełnomocnik skarżącego nie wiedzieli. Z poczynionych ustaleń wynikało, że odebrał on przedmiotową decyzję w dniu 12 sierpnia 2014 r.
Podejmując zaskarżone rozstrzygnięcie, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził na wstępie, że przedmiotowy wniosek został złożony w siedmiodniowym terminie. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w rozpatrywanej sprawie skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na brak jego winy. Odnośnie wskazywanej przez stronę okoliczność podania przez byłego pełnomocnika błędnej daty doręczenia mu zaskarżonej decyzji, Sąd stwierdził, że w sytuacji gdy skarżący miał zastrzeżenia do sposobu prowadzenia sprawy przez poprzedniego pełnomocnika, to zarówno on jak i aktualny pełnomocnik mogli zwrócić się do organu II instancji o podanie daty doręczenia zaskarżonej decyzji pełnomocnikowi. Tymczasem, błędy i zaniechania pełnomocnika obciążają stronę, w imieniu której działa. Niewłaściwy z punktu widzenia interesów skarżącego, dobór osoby pełnomocnika jest również okolicznością, za którą skarżący ponosi odpowiedzialność.
Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd pierwszej instancji orzekł jak na wstępie na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej P.p.s.a.).
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył J. S., wnosząc o jego uchylenie i nadanie biegu sprawie. Zdaniem skarżącego, informacja udzielona przez poprzedniego pełnomocnika w dniu 12 sierpnia 2014 r. nie budziła jego podejrzeń, bowiem również on otrzymał w tym samym dniu tę decyzję. Uznanie zatem, że skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na brak swojej winy jest zbyt daleko idące.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej P.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Wniosek o przywrócenie terminu powinien, więc powoływać okoliczności wskazujące na brak winy strony w uchybieniu terminu, które zapewniają uprawdopodobnienie zasadności tego wniosku. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być przy tym oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Z brakiem winy mamy, bowiem do czynienia tylko w przypadku zaistnienia niezależnych od strony, która uchybiła terminowi i niemożliwych do przezwyciężenia okoliczności z powodu, których doszło do przekroczenia wyznaczonego przepisami prawa terminu. Jednocześnie powtórzyć należało za Sądem pierwszej instancji, utrwalony w orzecznictwie pogląd, że wszelkie czynności pełnomocnika strony rozciągają się w swoich skutkach na samą stronę.