Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 42/16 odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi H. G. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji postanawia: oddalić zażalenie
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] września 2015 r. znak: [...] utrzymał w mocy postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2015 r. znak [...] w sprawie wstrzymania wykonania decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w Gdyni z dnia [...] października 2014 r. pozwalającej na prowadzenie robót budowlanych w otoczeniu zabytku wpisanego do rejestru zabytków. Postanowienie zostało doręczone pełnomocnikowi H. G. w dniu 18 września 2015 r. i zawierało prawidłowe pouczenie o terminie i trybie zaskarżenia tego postanowienia.
W dniu 21 października 2015 r. (data stempla pocztowego) H. G. wniosła bezpośrednio do WSA w Warszawie skargę na ww. postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Skarga wpłynęła do WSA w Warszawie 23 października 2015 r., a Sąd przekazał skargę do organu w dniu 27 października 2015 r. informując o tym fakcie skarżącą.
Pismem z dnia 6 listopada 2015 r. skarżąca złożyła za pośrednictwem organu wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. We wniosku skarżąca wskazała, że w dniu 20 października 2015 r. przygotowała skargę celem wysłania jej na adres Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Z uwagi na porę zakończenia jej przygotowywania i brak kopert, wysłanie skargi skarżąca zaplanowała na dzień kolejny tj. ostatni, zdaniem skarżącej, dzień wniesienia skargi. W dniu tym, skarżąca nie mogła sama nadać skargi, w związku z czym poprosiła telefonicznie domownika aby czynność tą wykonał. Skarżąca wskazała ponadto, że o tym, iż skarga została w sposób niezamierzony zaadresowana i nadana na adres Sądu dowiedziała się z pisma Sądu doręczonego skarżącej 30 października 2015 r. W piśmie z dnia 25 stycznia 2016 r. skarżąca doprecyzowała, że w dniu, kiedy zaplanowała nadać skargę, zapadła na silną migrenę. Nagła dolegliwość powodująca niemożność przemieszczania się w ramach komunikacji oraz wyręczenie się inną osobą, która nie ze swojego niedbalstwa skierowała pismo na adres sądu, stanowiły splot zdarzeń niezależny od skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 22 lutego 2016 r., na podstawie art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), - dalej p.p.s.a. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że wskazane przez skarżącą okoliczności, stosownie do których do uchybienia terminu doszło z uwagi na nagłą migrenę skarżącej i w związku z tym zlecenie domownikowi wysłania skargi, który błędne zaadresował kopertę zamiast do organu, bezpośrednio do Sądu, nie wyczerpuje tych wymogów. Należy wskazać, że błędne zaadresowanie koperty ze skargą nie mogły świadczyć o wyłączeniu winy strony skarżącej w niewywiązaniu się z obowiązku zachowania terminu do wniesienia skargi. Doręczone skarżącej postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] września 2015 r. zawierało jasne w swojej treści i jednoznaczne pouczenie, że ewentualną skargę na ww. postanowienie wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Należy również wskazać, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, pojęcie winy strony w uchybieniu terminowi w postępowaniu sądowym obejmuje swym zakresem także winę osób trzecich, które strona upoważniła do dokonania określonej czynności. Błędy i zaniedbania osoby, którą posłużyła się skarżąca, obciążają ją samą, a tym samym nie uwalniają one strony od winy w niezachowaniu terminu.