Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. z siedzibą w L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 lutego 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 2495/13 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi T. z siedzibą w L. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej postanawia: umorzyć postępowanie sądowe.
Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody Podkarpackiego z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] orzekającą o nałożeniu na przewoźnika T. z siedzibą w L. kary administracyjnej w wysokości 3.000 EURO, co w przeliczeniu na złote według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski w dniu wydania decyzji o nałożeniu kary administracyjnej wynosi 12.425,10 PLN.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyły T. z siedzibą w L. Wniosły o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Postanowieniem z 3 grudnia 2013 r. (sygn. akt IV SA/Wa 2495/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Postanowieniem z 31 stycznia 2014 r. (sygn. akt II OZ 81/14) Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie z 3 grudnia 2013 r.
Postanowieniem z 25 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Zażalenie na postanowienie wniosły T.
Wyrokiem z 28 kwietnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.
W piśmie z 2 maja 2014 r. T. cofnęły wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i wniosły umorzenie postępowania w przedmiotowej sprawie. Wniosły również o zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 161 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270; dalej: p.p.s.a.), sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania:
1) jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę;
2) w razie śmierci strony, jeżeli przedmiot postępowania odnosi się wyłącznie do praw i obowiązków ściśle związanych z osobą zmarłego, chyba że udział w sprawie zgłasza osoba, której interesu prawnego dotyczy wynik tego postępowania;
3) gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.
W myśl art. 60 p.p.s.a., skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Z mocy art. 193 p.p.s.a., przepis ten ma odpowiednie zastosowanie w niniejszym postępowaniu.
Po wydaniu wyroku z 28 kwietnia 2014 r. postępowanie w przedmiocie rozpoznania zażalenia na postanowienie z 25 lutego 2014 r. stało się bezprzedmiotowe, a wnoszący zażalenie cofnął zażalenie.
W tej sytuacji, Naczelny Sąd Administracyjny nie ma wątpliwości, że postępowanie należy umorzyć. Do rozstrzygnięcia pozostaje jednak kwestia, jaką podstawę prawną umorzenia postępowania należy przyjąć. Problem ten ma wymiar praktyczny, ponieważ jeżeli umorzenie postępowania nastąpi na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a., to wnoszącemu zażalenie zostanie zwrócony cały uiszczony wpis (art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Jeżeli zaś postępowanie zostanie umorzone na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., to wpis nie zostanie zwrócony.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że cofnięcie zażalenia nie miało wpływu na wynik postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia. Postępowanie to zostałoby bowiem i tak umorzone. Prawidłową podstawą prawną do umorzenia postępowania w niniejszym postępowaniu jest więc art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.
Przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której, po zaistnieniu podstaw do umorzenia postępowania, niezależnych od strony, strona mogłaby jeszcze w ostatniej chwili cofnąć pismo i w ten sposób jednostronnie uwolnić się od konieczności ponoszenia opłaty sądowej. Stanowiłoby to obejście prawa.
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 w związku z art. 193 i art. 197 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.