Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 944/09 o pozostawieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych bez rozpoznania w sprawie ze skargi S. K. na uchwałę Rady Miasta Katowice z dnia [...] lipca 2009 r. Nr [...] w przedmiocie uznania za bezzasadną skargi na bezczynność Prezydenta Miasta Katowice w sprawie usunięcia zanieczyszczenia gleby postanawia oddalić zażalenie
Zarządzeniem z dnia 8 lutego 2010 r. sygn. akt II SA/Gl 944/09 referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach pozostawił wniosek S. K. o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W ustawowym terminie skarżący wniósł sprzeciw od tego zarządzenia.
Pismem z dnia 2 kwietnia 2010 r. S. K. wezwany został przez Przewodniczącego Wydziału WSA w Gliwicach do złożenia wyjaśnień co do stanu majątkowego i rodzinnego. Stronie został przesłany formularz druku PPF celem jego wypełnienia i odesłania do Sądu. Skarżącego pouczono, że konsekwencją niewykonania tego wezwania będzie pozostawienie złożonego wniosku bez rozpoznania.
W odpowiedzi, w piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2010 r. skarżący oświadczył, że na podstawie Konstytucji jego pisma powinny być wystarczalne i że nie występował o przyznanie prawa pomocy. Do pisma tego dołączony został niewypełniony formularz druku PPF.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 944/09 pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z treścią art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. W rozpoznawanej sprawie skarżący wniósł sprzeciw, jednakże nie udzielił żadnych wyjaśnień odnośnie swojego stanu majątkowego. To zaś uniemożliwia zbadanie tego, czy zaistniały okoliczności warunkujące uwzględnienie złożonego przezeń wniosku. W konsekwencji uznać trzeba, że wniosek o przyznanie prawa pomocy zawiera braki uniemożliwiające jego rozpoznanie, a wobec tego, na podstawie art. 257 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.
W zażaleniu na powyższe postanowienie S. K. podał, iż podtrzymuje argumenty zawarte w poprzednio wysyłanych pismach. Wskazał ponadto, że jego żądanie dotyczy ,,doprowadzenia miejsca po zakładzie do stanu właściwego".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Odnosząc się do twierdzeń S. K., iż nie wnosił on o przyznanie prawa pomocy wyjaśnić należy, że stosownie do art. 244 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej P.p.s.a) prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Zgodnie z art. 245 § 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. W myśl § 2 tego przepisu, prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Natomiast § 3 powołanego przepisu stanowi, że prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.