Odnosząc się natomiast do przedmiotu sprawy wyznaczonej złożonym zażaleniem, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nie zasługuje ono na uwzględnienie.
W świetle przyjętych w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przepisów regulujących korzystanie przez stronę z instrumentu przeciwdziałającego skutkom niezawinionego uchybienia przez nią terminu do dokonania określonej czynności procesowej, strona, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, powinna pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnieść się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy strony w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.), a ponadto dokonać spóźnionej czynności, do której odnosi się wniosek (art. 87 § 4 p.p.s.a.). Przypomnienie treści powyższego przepisu wynika z zamieszczonego w zażaleniu zastrzeżenia, zgodnie z którym obowiązujące przepisy nie normują szczegółowo kwestii tego, kiedy wniosek o przywrócenie terminu powinien być najpóźniej przez stronę złożony. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa ponadto, że stosowaną przez Sąd w tym zakresie ustawą procesową nie był Kodeks postępowania administracyjnego, gdyż akt ten reguluje postępowanie przed organami administracji publicznej, a nie sądami administracyjnymi.
W rozpoznawanej sprawie nie może również budzić wątpliwości to, że wniosek skarżącego z dnia 1 grudnia 2017 r. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi, jak trafnie uznał Sąd I instancji, był wnioskiem spóźnionym i nie mógł prowadzić do merytorycznego rozważenia przyczyn, z powodu których strona nie zastosowała się do wezwania do uiszczenia wpisu sądowego od skargi. Naczelny Sąd Administracyjny akceptuje generalne ustalenie Sądu I instancji wskazujące na uchybienie przez stronę siedmiodniowego terminu określonego w art. 87 § 1 p.p.s.a., zmuszony jest odrzucić jednakże jako mylną ocenę, iż bieg tego terminu wyznaczała data doręczenia skarżącemu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2017 r. Powyższy wniosek nie znajduje uzasadnienia, jeżeli się uwzględni, że art. 87 § 1 p.p.s.a. odnosi się do ściśle określonej okoliczności, za którą ustawodawca uznaje sytuację "ustania przyczyny uchybienia terminu". Jeżeli zatem za powód uchybienia terminu uznać w niniejszej sprawie brak wiedzy skarżącego o skierowanym do niego wezwaniu do uiszczenia wpisu, to wiedzę o tym fakcie skarżący formalnie posiadł już w dacie doręczenia jego pełnomocnikowi postanowienia Sądu I instancji odrzucającego skargę (25 maja 2017 r., k. 26), w którym Sąd wyjaśnił, że zawierająca wezwanie do uiszczenia wpisu przesyłka została zwrócona nadawcy z powodu jej niepodjęcia. Jeżeli wiedzę o tym fakcie zindywidualizować, to domniemanie braku wiedzy skarżącego o dokonanej awizacji przesyłki niewątpliwie w pełni obalało złożenie przez skarżącego osobiście zażalenia, w którym kwestia doręczeń i awizowania przesyłki została bezpośrednio podniesiona, co oznaczało że tenże dzień (1 czerwca 2017 r., k. 27) musiał być w sprawie traktowany jako najpóźniejszy moment otwierający dla skarżącego bieg terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi.