II OZ 624 / 14 POSTANOWIENIE Dnia 24 czerwca 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2893/13 w zakresie odrzucenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ciechanowie z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przekształcenia służebności na prawo własności działki dożywotniego użytkowania postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek skarżącej S. P. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ciechanowie z dnia [...] lutego 2012 r.
Jak wskazał Sąd pierwszej instancji skargę na powyższą decyzję skarżąca wniosła bezpośrednio w sekretariacie Kolegium w dniu 18 października 2013 r., zawierając w niej wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia, "ponieważ choroba i wiek nie pozwalają na to".
Odrzucając wniosek o przywrócenie terminu, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że przez wyjątkowy przypadek, o którym mowa w art. 87 § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.) należy rozumieć okoliczność nadzwyczajną, która uniemożliwiła stronie dokonanie czynności w normalnym trybie oraz że brak przesłanki wyjątkowego przypadku musi prowadzić do odrzucenia wniosku jako niedopuszczalnego.
Jak wynika z analizy akt rozpoznawanej sprawy zaskarżona decyzja doręczona została skarżącej w dniu 10 lutego 2012 r., termin do wniesienia skargi upłynął zatem w dniu 12 marca 2012 r. Zawarty w skardze wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia złożony zaś został bezpośrednio w sekretariacie organu dopiero w dniu 18 października 2013 r., a więc po upływie roku od uchybionego terminu. W niniejszej sprawie nie zaistniały żadne wyjątkowe okoliczności, które mogłyby uzasadniać przywrócenie terminu do wniesienia skargi po upływie roku od jego uchybienia. Okoliczności takich, przy uwzględnieniu długości uchybionego terminu nie stanowią wskazywane przez stronę wiek i choroba. Nie można, bowiem przyjąć, że są to okoliczności nadzwyczajne, które uniemożliwiały złożenie wniosku o przywrócenie terminu w ustawowym terminie.
Z przedstawionych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na mocy art. 88 i art. 87 § 5 P.p.s.a. orzekł jak na wstępie.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła S. P., zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 87 § 5 P.p.s.a. oraz niewłaściwe zastosowanie ww. przepisu w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał błędnej wykładni pojęcia "przypadek wyjątkowy", o którym mowa w art. 87 § 5 P.p.s.a. oraz nie zastosował ww. przepisu w przedmiotowej sprawie, mimo iż zdaniem skarżącej winien on być zastosowany.
Jak podkreśliła skarżąca, choroba z którą ona zmaga się, jak i podeszły wiek uniemożliwiły dokonanie czynności w ustawowym terminie. Bez wątpienia stanowi to przypadek wyjątkowy, a przeszkody w dokonaniu czynności w zwykłym trybie skarżąca nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 87 § 5 P.p.s.a. "Po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wyjątkowych". Pod pojęciem "przypadek wyjątkowy", należy natomiast rozumieć nadzwyczajne okoliczności, które uniemożliwiały złożenie wniosku o przywrócenie terminu w normalnym terminie. Rozpoznając taki wniosek o przywrócenie terminu, należy wyważyć argumenty wspierające wniosek i argumenty przemawiające za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, a powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w terminie oraz ustalić, czy przedstawione we wniosku argumenty uzasadniają, że w sprawie zachodzi przypadek, który można uznać za wyjątkowy (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2013 r. sygn. akt I OZ 109/13 i z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt I OZ 991/11- orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Wskazując na powyższe, stwierdzić należało, iż przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji ocena wniosku spełnia te wymagania. Sąd w pełni zasadnie wykazał, dlaczego uznał, że w niniejszej sprawie nie zachodzi wyjątkowy przypadek, o którym mowa w ww. przepisie i nie sposób tej ocenie przypisać zarzut dowolności. Wbrew wywodom strony skarżącej sam wiek nie może jeszcze przemawiać za każdorazową wyjątkowością sytuacji. Odnośnie z kolei choroby, na którą cierpi skarżąca, to zauważyć należy, iż przedstawione przez skarżącą zaświadczenie o niezdolności do pracy nosi datę "1996-01-29". Zarówno jego nieaktualność, jak i zawarta w nim informacja, iż stwierdzone schorzenie "utrudnia samodzielne życie", a więc nie wyklucza, nie przemawiają za uznaniem, iż zaistniały w niniejszej sprawie przypadek spełnia warunki z art. 87 § 5 P.p.s.a.
Z przyczyn powyższych postawione w rozpoznawanym zażaleniu zarzuty naruszenia ww. przepisu podlegały oddaleniu.
Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił wniesione zażalenie.