Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt II SA/Łd 1319/13, o odrzuceniu skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 1319 oddalającego skargę P. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia [...] października 2013 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt II SA/Łd 1319, odrzucił skargę kasacyjną P. R.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 4 marca 2014 r. WSA w Łodzi oddalił skargę P. R. Odpis tego orzeczenia wraz z uzasadnieniem doręczono pełnomocnikowi skarżącej - adwokat A. Z. w dniu 1 kwietnia 2014 r.
W dniu 25 kwietnia 2014 r. skarżąca zwróciła się do sądu z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata z urzędu. Jednocześnie poinformowała Sąd o wypowiedzeniu w dniu 7 kwietnia 2014 r. pełnomocnictwa udzielonego adwokat A. Z..
Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2014 r. referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu sprzeciwu skarżącej, postanowieniem z dnia 22 lipca 2014 r. odmówił jej przyznania prawa pomocy. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 października 2014 r. oddalił zażalenie na powyższe postanowienie.
W dniu 5 grudnia 2014 r. P. R. reprezentowana przez pełnomocnika - radcę prawnego P. S. wniosła skargę kasacyjną od wyroku z dnia 4 marca 2014 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2014 r. WSA w Łodzi odrzucił wniosek skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2015 r. sygn. akt II OZ 253/15, oddalił zażalenie na postanowienie z dnia 16 grudnia 2014 r.
Dalej Sąd wskazał, że wynikający z art. 177 p.p.s.a. termin do wniesienia skargi kasacyjnej biegł od dnia 2 kwietnia 2014 r. do dnia 2 maja 2014 r. i upłynął bezskutecznie. Skarga kasacyjna została wniesiona przez pełnomocnika strony skarżącej w dniu 5 grudnia 2014 r., a więc z uchybieniem terminu. Wprawdzie pełnomocnik skarżącej wnosił o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, jednakże wniosek ten z uwagi na uchybienie terminu do jego złożenia został przez tutejszy sąd odrzucony. W tej sytuacji złożenie skargi kasacyjnej po upływie 30-dniowego terminu uniemożliwia nadanie jej dalszego biegu i obliguje sąd do odrzucenia skargi kasacyjnej.
Z tego względu Sąd odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 178 p.p.s.a.
Skarżąca w zażaleniu na powyższe postanowienie, wnosząc o jego uchylenie, zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 177 § 1 p.p.s.a. przez niesłuszne uznanie, że skarga kasacyjna została wniesiona z przekroczeniem terminu.
Zdaniem skarżącej w sprawie nie doszło do uchybienia terminu, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wskazywał (postanowienie z dnia z 14 września 2011 r.,sygn. akt I OZ 666/2011), że przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia skargi kasacyjnej ustaje w dniu, w którym adwokat (radca prawny, doradca podatkowy, rzecznik patentowy) miał rzeczywistą możliwość wniesienia skargi kasacyjnej po zapoznaniu się z aktami sprawy, nie później jednak niż dzień upływu 30 dni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu do występowania w sprawie. Podsumowaniem tej linii orzecznictwa stało się postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt II FZ 651/07, w którym podkreślono, że art. 177 § 1 nie różnicuje terminu w zależności od tego, czy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika przez siebie wybranego czy też został on ustanowiony w ramach prawa pomocy. Powołano się przy tym na zasadę lege non distinguente nec nostrum est distinguere (tam, gdzie rozróżnień nie wprowadza ustawodawca, nie wolno ich wprowadzać interpretatorowi).