Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Nowakowski, , , po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia uczestnika postępowania I. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2005 r., sygn. akt III SA/Po 138/04 wstrzymujące wykonanie zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. J. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 13 stycznia 2003 r., [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wstrzymał wykonanie decyzji Wojewody Wielkopolskiego omyłkowo oznaczonej datą 13 stycznia 2003 r., choć z biegu czynności sprawy wynika, że została wydana w dniu 13 stycznia 2004 r. utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta Piły z dnia 20 listopada 2003 r. w przedmiocie wymeldowania M. J. wraz z synem R. J. z pobytu stałego z mieszkania przy ulicy Budowlanych [...] w Pile.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że M. J. we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu podniosła, że wykonanie decyzji wyrządzi jej znaczne szkody. Zdaniem skarżącej brak miejsca zameldowania uniemożliwi synowi, który stał się pełnoletni, wydanie dowodu osobistego i paszportu, a także uniemożliwi jej załatwienie spraw urzędowych.
Zdaniem Sądu twierdzenia skarżącej czynią zasadnym zgłoszony wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i z tego też względu Sąd - na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) - wstrzymał wykonanie zaskarżonego aktu. Tym samym w ocenie Sądu zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody i trudnych do odwrócenia skutków w wyniku wykonania zaskarżonej decyzji.
Zażalenie na to postanowienie złożył I. J. - uczestnik postępowania - podnosząc, iż skarżąca w żaden sposób nie wykazała istnienia przesłanek uzasadniających złożony przez nią wniosek, a Sąd nie zbadał przytoczonych przez nią okoliczności na poparcie przedmiotowego wniosku. Uczestnik postępowania wskazał, że skarżąca nie zamieszkuje i nie przebywa w lokalu przy ul. Budowlanych [...] w Pile, a przysługuje jej roszczenie o zameldowanie w miejscu obecnego długoletniego stałego pobytu. Zdaniem I. J. brak długoletniego przebywania w miejscu, gdzie skarżąca jest zameldowana stanowi dostateczną przesłankę do podjęcia decyzji o jej wymeldowaniu. W zażaleniu I. J. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przyznanie stronie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanki, jakimi powinien kierować się sąd przy rozstrzyganiu wniosku o wstrzymanie wykonania w sposób wyczerpujący zostały określone w art. 61 § 3 ustawy, w myśl którego są to niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji powołanej wcześniej normy prawnej wynika, iż na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana.
W niniejszej sprawie stanowisko sądu pierwszej instancji, o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji należało uznać za trafne. Sąd słusznie przyjął, iż wykonanie aktu może skutkować niebezpieczeństwem wyrządzenia skarżącej znacznej szkody. Należy również wskazać, iż postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji jest rozstrzygnięciem tymczasowym tylko na czas trwania postępowania sądowego. Postanowienie tego rodzaju ma charakter wpadkowy, zaś jego byt prawny kończy się z chwilą wydania wyroku w sprawie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.
Zaistnienie przesłanek wyczerpujących dyspozycję powołanego przepisu stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyniku czego wydał zaskarżone postanowienie. Wbrew wywodom I. J. Sąd pierwszej instancji podał zarówno faktyczne, jak i prawne uzasadnienie swego stanowiska i dlatego skarżone postanowienie należało uznać za zasadne.
We wskazanym stanie faktycznym i wobec treści art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. należy stwierdzić, iż postanowienie z dnia 24 czerwca 2005 r. nie narusza prawa.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.