Zażalenie na postanowienie WSA w Łodzi w sprawie ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nr DO-III/K0918/0023741677/4/2013 w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kamiński po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnadministracyjnej zażalenia J.Ś. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt II SA/Łd 848/13 odmawiające przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 848/13 w sprawie ze skargi J. Ś. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 24 czerwca 2013 r. nr DO-III/K0918/0023741677/4/2013 w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 848/13, odmówił J. Ś. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 848/13 w sprawie z jej skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 24 czerwca 2013 r. nr DO-III/K0918/0023741677/4/2013 w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę J. Ś. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 24 czerwca 2013r., nr DO-III/K0918/0023741677/4/2013, w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

Pismem z dnia 30 grudnia 2013 r. skarżąca wniosła o przywrócenie terminu do zgłoszenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia ww. wyroku wyjaśniając, iż nie mogła uczestniczyć w rozprawie i nie wiedziała, jak dowiedzieć się o zapadłym wyroku. Dopiero w czasie świąt Bożego Narodzenia wnuczka skarżącej powiedziała jej, że informację o treści wyroku można uzyskać telefonicznie, co też uczyniła. Z uzyskanych informacji wynikało, że skarga została oddalona. Skarżąca dodała, iż ostatnio była obłożnie chora i nie miała osoby, która by jej pomogła w tej sprawie.

Zarządzeniem z dnia 14 stycznia 2014 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia - w terminie 7 dni pod rygorem odmowy przywrócenia terminu - braków wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku poprzez wskazanie, iż wniosek o przywrócenie uchybionego terminu strona złożyła w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu oraz poprzez uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy strony w uchybieniu terminu.

W odpowiedzi na wezwanie sądu skarżąca przytoczyła te same przyczyny uchybienia terminu, które podała we wniosku z dnia 30 grudnia 2013 r.

Odmawiając przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), zw. dalej p.p.s.a., Sąd Wojewódzki wskazał, że w rozpoznawanej sprawie skarżąca uzasadniła uchybienie terminu podeszłym wiekiem i złym stanem swojego zdrowia. Jednakże wskazane przez skarżącą okoliczności uchybienia terminu nie uzasadniają jego przywrócenia. Sąd podkreślił, że przywrócenie terminu może nastąpić tylko z ważnych powodów, co do których zainteresowany uprawdopodobni, że wystąpiły bez jego winy. Te ważne powody wskazywać powinny na obiektywne, niezależne od strony przyczyny uchybienia terminu. Jednakże nie każda choroba stanowi przesłankę do przywrócenia terminu do dokonania określonej czynności procesowej. Przede wszystkim choroba musi mieć charakter niespodziewany lub nagły, czyli musi wystąpić takie pogorszenie stanu zdrowia, którego nie dało się przewidzieć. Poza tym strona musi uwiarygodnić, iż stan zdrowia w danym okresie uniemożliwiał jej prowadzenie spraw i dokonywanie czynności osobiście, jak również wykluczał możliwość posłużenia się inną osobą. Na okoliczność zaistnienia nagłej choroby uniemożliwiającej prowadzenie spraw i dokonywanie czynności może być przedstawione stosowne zaświadczenie lekarskie albo karta leczenia szpitalnego. Tym czasem skarżąca jako przyczynę uchybienia terminu wskazała, że była obłożnie chora i nie miała osoby, która by jej pomogła. Dodała również, że nie rozumie przepisów prawa i w tym zakresie jest nieporadna. Jednakże na okoliczność choroby, czy też złego stanu zdrowia uniemożliwiającego dokonywania czynności procesowych skarżąca nie przedstawiła żadnych dokumentów, które mogły by uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminu. Wyjaśnienia skarżącej skłaniają natomiast do przekonania, że jej schorzenia nie mają niespodziewanego lub nagłego charakteru, lecz wskazują na ogólnie zły stan zdrowia wynikający z podeszłego wieku. Nie są to jednak okoliczności, które uniemożliwiały jej osobistego działania (nadania wniosku pocztą) albo posłużenia się inną osobą do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, tym bardziej, że skoro skarżąca podniosła, iż była obłożnie chora, to oznacza, że stan jej zdrowia wymagał codziennej opieki osoby trzeciej. Z tego wynika, że skarżąca mogła poprosić osobę, która się nią opiekowała, zarówno o dowiedzenie się o treści zapadłego wyroku, jak również o złożenie wniosku o sporządzenie jego uzasadnienia. Natomiast obecność skarżącego na rozprawie nie była obowiązkowa, co oznacza, że nie stanowiło to przeszkody do wydania wyroku. Skarżąca wraz zawiadomieniem o terminie rozprawy została również pouczona, że w przypadku oddalenia skargi wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku należy złożyć w terminie siedmiu dni od dnia jego ogłoszenia. Ponadto do zawiadomienia o terminie rozprawy została załączona odpowiedź organu administracji na skargę, na którą skarżąca zareagowała przesyłając do sądu pismo procesowe z dnia 22 listopada 2013 r. Sąd nie mógł zatem stwierdzić, że skarżąca jest na tyle nieporadna życiowo, że nie jest w stanie zrozumieć doręczanych jej przez sąd pouczeń co do czynności procesowych oraz o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań.

Strona 1/2