Na wstępie wskazać należy, iż przywrócenie uchybionego terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie wtedy, gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia prośby o przywrócenie terminu (B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX 2011, komentarz do art. 87, teza 8).
W orzecznictwie i w literaturze prawniczej przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy zastosowaniu obiektywnego miernika staranności, jaki można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe (powódź, pożar, por. np. postanowienie NSA z 10 września 2010 r., sygn. akt II OZ 849/10).
W niniejszej sprawie jako przyczynę uchybienia terminu do uiszczenia wpisu od skargi podano, że zarządzenie wzywające do uiszczenia wpisu od skargi odebrał wnuk skarżącego i nie przekazał go w terminie.
Mamy tu więc do czynienia z doręczeniem zastępczym określonym w art. 72 p.p.s.a. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu lub dozorcy, jeżeli osoby te nie mają sprzecznych interesów w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Dokonane w tych okolicznościach doręczenie, oparte jest na domniemaniu, że pismo dotarło do rąk adresata i wyznacza początek biegu terminu do podjęcia czynności prawnej. Adresat przesyłki może obalić to domniemanie wykazując, że doręczenie zastępcze było wadliwe (niezgodne z treścią przepisu art. 72 p.p.s.a.), albo że pismo w ogóle nie dotarło do rąk adresata (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Wydanie 4, Warszawa 2010 r.).
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego słusznie Sąd I instancji przyjął, że samo twierdzenie, iż w odpowiednim terminie dorosły domownik (który dokonał odbioru korespondencji) nie przekazał jej do rąk adresata, nie stanowi wystarczającej podstawy do przywrócenia terminu. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 72 § 1 p.p.s.a odebranie przesyłki przez dorosłego domownika jest uważane za skuteczne doręczenie przesyłki samemu adresatowi. Warunkiem doręczenia przesyłki osobie nie będącej adresatem jest to, aby odbierający pismo zobowiązał się do jego przekazania odbiorcy. Strona będzie więc ponosić konsekwencje jakie wynikają z doręczenia pisma nawet wówczas, gdy pismo jest doręczane podczas jej nieobecności w miejscu zamieszkania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt I OZ 174/09, LEX nr 564244 oraz z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt II FZ 60/11 https://cbois.nsa.gov.pl). Nadto skarżący poinformował Sąd I instancji o innym adresie do korespondencji dopiero w dniu złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Zatem skarżący godząc się na odbieranie, przeznaczonej dla niego korespondencji sądowej przez osobę trzecią, przejął na siebie wszelkie konsekwencje z tego faktu wynikłe.
W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zażalenie nie ma wystarczających podstaw i oddalił je na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a.