Powyższy przepis wskazuje, iż ubiegający się o taką pomoc powinien poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa (por. post. SN z 24 września 1984 r., sygn. akt II CZ 104/84, LEX nr 8623). Stwierdzono ponadto, iż dla wydatków związanych z prowadzeniem procesu strona powinna znaleźć pokrycie w swych dochodach przez odpowiednie ograniczenie innych wydatków niebędących niezbędnymi dla utrzymania (por. post. z 24 lipca 1980 r., sygn. akt I CZ 99/80, LEX nr 8272.) .
Należy podnieść także, iż przy dokonywaniu oceny, czy skarżący jest w stanie ponieść jakiekolwiek koszty postępowania, trzeba mieć na uwadze nie tylko wysokość jego aktualnych dochodów, lecz również posiadany przez niego majątek. Znaczenie mają także możliwości zarobkowe z tym majątkiem związane, w szczególności gdy jego charakter pozwala na uzyskiwanie przychodów.
Nie ulega wątpliwości, iż posiadanie przez skarżącego majątku, w tym mieszkania o pow. 92 m² oraz prowadzenie działalności gospodarczej stwarza dla niego możliwości czerpania z tego tytułu określonych dochodów, Należy podnieść, iż sposób w jaki właściciel wykorzystuje swój majątek, nie może mieć wpływu na ocenę, czy posiada on dostateczne środki na uiszczenie wpisu. Istotne jest bowiem, ze posiadany majątek może przynosić potencjalne pożytki. Potwierdzenie powyższych stwierdzeń stanowi chociażby fakt uzyskania przez T. Z. w marcu 2006 r. dochodu z działalności gospodarczej w wysokości 3 tys. złotych.
Sygn. akt II OZ 724/06
Przy ocenie możliwości finansowych skarżącego należy nadmienić także, iż jego żona z tytułu umowy o pracę uzyskuje miesięcznie dochód w wysokości 2500 zł.
Wobec powyższych faktów należy także wskazać, iż sama konieczność wygospodarowania z bieżących wydatków środków finansowych na pokrycie kosztów sądowych nie może stanowić wystarczającej przesłanki do przyznania prawa pomocy.
Przytoczone okoliczności wskazują na fakt, iż skarżący nie znajduje się w sytuacji spełniającej przesłanki art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a
Podnieść również należy, iż stronie nie zostało w żaden sposób ograniczone prawo do sądu.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny postanowił jak w sentencji na podstawie art. 197 § 2 w zw. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.