Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj po rozpoznaniu w dniu 14 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 lipca 2020 r. sygn. akt II SA/Wr 544/19 w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej w sprawie ze sprzeciwu M. Z. oraz S.sp. z o.o. sp.k. w[...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w[...] z dnia [...] maja 2019 r., nr [...]w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, postanowieniem z dnia 16 lipca 2020 r. sygn. akt II SA/Wr 544/19, odrzucił skargę kasacyjną M. Z. od wyroku tego Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2020 r., sygn. akt II SA/Wr 544/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpatrzeniu sprzeciwu M. Z. oraz S.sp. z o.o. sp.k. w[...]od wydanej w trybie art. 138 § 2 k.p.a. decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w[...]z dnia [...] maja 2019 r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł o kosztach postępowania. Skargą kasacyjną M.Z. zaskarżył powyższy wyrok wywodząc, że w istocie nie uwzględnia on sprzeciwu, gdyż intencją skarżącego było jedynie, by organ odwoławczy w decyzji kasacyjnej uzupełnił swoje uzasadnienie o podnoszone w odwołaniu aspekty merytoryczne mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Uzasadniając odrzucenie powyższej skargi kasacyjnej Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że jak wynika z art. 151a § 1 zd. pierwsze i § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.), sąd, uwzględniając sprzeciw od decyzji, uchyla decyzję w całości, jeżeli stwierdzi naruszenie art. 138 § 2 k.p.a., a od wyroku nie przysługuje środek odwoławczy. Powyższe zdaniem Sądu oznacza, że od zakwestionowanego skargą kasacyjną wyroku nie przysługuje środek odwoławczy. W tym stanie rzeczy Sąd skargę kasacyjną odrzucił na podstawie art. 178 p.p.s.a., a w oparciu o art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zwrócił stronie uiszczony wpis od tej skargi.
Zażaleniem M. Z. zaskarżył powyższe postanowienie zarzucając mu naruszenie:
- art. 151a § 2 p.p.s.a. poprzez uznanie, że przepis ten nie powinien mieć zastosowania, pomimo nieuwzględnienia przez sąd sprzeciwu skarżącego;
- art. 151a § 1 i 3 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy sąd w rzeczywistości nie uwzględnił sprzeciwu skarżącego;
- art. 178 p.p.s.a. poprzez błędne jego zastosowanie i odrzucenie skargi kasacyjnej jako niedopuszczalnej, bo złożonej od wyroku uwzględniającego sprzeciw, w sytuacji, w której w rzeczywistości wyrok sprzeciwu nie uwzględniał;
- art. 45 ust. 1 Konstytucji RP (prawo do sądu), który stanowi, że "każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez uzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd", poprzez uniemożliwienie skarżącemu skorzystania z tego uprawnienia, w sytuacji wydania przez WSA orzeczenie niekorzystnego dla składającego sprzeciw skarżącego (tj. naruszenia art. 134 § 2 p.p.s.a.).
Z uwagi na powyższe w zażaleniu wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że zaskarżone rozstrzygnięcie organu było dla skarżącego korzystne, choć niekompletne w tym sensie, że uzasadnienie decyzji nie odnosiło się do zarzutów skarżącego z odwołania. W sprzeciwie skarżący nie żądał zatem zmiany rozstrzygnięcia, które było dla niego korzystne, lecz uzupełnienia uzasadnienia tej decyzji, które jest obligatoryjnym jej składnikiem. Tymczasem zamiast rezultatu w postaci wyroku nakazującemu organowi II instancji stosowne uzupełnienie uzasadnienia decyzji, skarżący uzyskał nowe, niekorzystne dla siebie rozstrzygnięcie, dodatkowo zawierające wytyczne dla organu, które z pewnością doprowadzą do wydania przez ten organ decyzji niekorzystnej dla skarżącego. Sąd pierwszej instancji błędne zatem zakwalifikował swój wyrok jako uwzględniający skargę, samo jednak rozstrzygnięcie kompletnie odbiega od tego o co wnosił skarżący.