Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Stahl po rozpoznaniu w dniu 21 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Kr 716/10 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi R. W. na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA w Krakowie z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia związku schorzenia i inwalidztwa ze służbą postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 27 maja 2011 r., sygn. akt III SA/Kr 716/10 odrzucił skargę kasacyjną R. W. od postanowienia tego Sądu z dnia 19 stycznia 2011 r. o odrzuceniu jego skargi na orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA w Krakowie z dnia [...] lipca 2009 r. w przedmiocie stwierdzenia związku schorzenia i inwalidztwa ze służbą.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 4 marca 2011 r. referendarz sądowy przyznał R. W. prawo pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie adwokata. W dniu 11 maja 2011 r. wyznaczony pełnomocnik wniósł skargę kasacyjną od postanowienia tego Sądu z dnia 19 stycznia 2011 r. Nie został jednak złożony wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Wskazując na powyższe Sąd uznał, że skarga kasacyjna została wniesiona z uchybieniem trzydziestodniowego terminu, o jakim mowa w art. 177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), wobec czego podlegała odrzuceniu stosownie do art. 178 p.p.s.a.
W zażaleniu na powyższe postanowienie R. W., reprezentowany przez adwokata, zarzucił naruszenie art. 87 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie w zw. z art. 244 p.p.s.a. i w związku z wynikającym z akt sprawy stanem faktycznym uzasadniającym przyjęcie, że strona złożyła wniosek o przywrócenie terminu wraz ze złożeniem skargi kasacyjnej. Podniesiono ponadto zarzut naruszenia art. 49 § 1 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie i niezwrócenie się przez Sąd do strony o uzupełnienie braków wniosku o przywrócenie terminu. Zdaniem skarżącego doszło również do naruszenia art. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z dnia 10 lipca 1993 r.) poprzez nieuwzględnienie interesu strony i prawa do sądu. W uzasadnieniu podniesionych zarzutów pełnomocnik skarżącego wskazał, że nie neguje on zasad, które odnoszą się do zachowania terminów do wniesienia skargi kasacyjnej. Należy jednak zauważyć, że skarga kasacyjna wniesiona imieniem R. W. została skierowana przez ustanowionego z urzędu pełnomocnika do Sądu pierwszej instancji w terminie 30 dni od dnia jego wyznaczenia, została zatem wniesiona w dopuszczalnym terminie. Skoro bowiem pełnomocnik wyznaczony z urzędu otrzymał zawiadomienie o jego wyznaczeniu już po terminie do wniesienia skargi kasacyjnej, a sama skarga została wniesiona z zachowaniem terminu, to jest równoznaczne z tym, że wraz ze skargą strona wnosi o przywrócenie terminu do jej wniesienia i nie ulega wątpliwości, że taka jest intencja skarżącego. Innymi słowy przyjąć należało, że w złożeniu skargi kasacyjnej mieści się wniosek o przywrócenie terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 177 § 1 p.p.s.a. skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Zgodnie zaś z art. 178 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną.