Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Flasińska po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. B. i I. B. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego z dnia 11 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Wr 416/18 w sprawie ze skargi J. B. i I. B. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty legalizacyjnej postanawia: oddalić zażalenie
Zarządzeniem z dnia 11 czerwca 2018 r. Przewodniczący Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wezwał skarżących J. B. i I. B. do uiszczenia solidarnie wpisu od skargi na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] marca 2018 r. w przedmiocie ustalenia opłaty legalizacyjnej w kwocie 7500 zł w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Zażalenie na to zarządzenie wnieśli J. B. i I. B., zarzucając naruszenie § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.) poprzez jego błędne zastosowanie i wnosząc o jego zmianę i ustalenie wysokości wpisu w kwocie 100 zł na podstawie § 2 pkt 1 tego rozporządzenia. Od skarg na postanowienia przewidziano bowiem wpis stały w kwocie 100 zł. Postanowienie o ustaleniu opłaty legalizacyjnej jest postanowieniem wpadkowym, nie kończy ono postępowania, ani nie rozstrzyga istoty sprawy, gdyż w sprawie musi zostać wydana decyzja rozstrzygająca sprawę samowoli budowlanej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Niezasadne są zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. 231 p.p.s.a. w zw. z § 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. Zasady ustalania wysokości wpisu od pism wszczynających postępowanie sądowoadministracyjne zawarte są w ustawie - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodnie z art. 215 § 1 p.p.s.a. w każdym piśmie wszczynającym postępowanie sądowe w danej instancji należy podać wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy wysokość opłaty. W myśl art. 216 p.p.s.a., jeżeli przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, stanowi ona wartość przedmiotu zaskarżenia. Regulacje te nawiązują do postępowania cywilnego procesowego, w którym przedmiotem sporu jest - co do zasady - oznaczona kwota pieniężna stanowiąca wartość dochodzonego roszczenia. Jak wskazuje się w doktrynie, w postępowaniu sądowoadministracyjnym przedmiotem zaskarżenia są jednak akty i czynności wymienione w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a., których kontrolę z punktu widzenia zgodności z prawem przeprowadza sąd administracyjny (art. 1 § 2 p.u.s.a.). W tym postępowaniu nie orzeka się o należnościach pieniężnych, tak jak w postępowaniu w sprawach cywilnych, lecz kontroluje legalność aktów, w których takie należności zostały określone lub ustalone. Stąd też należność pieniężna w ścisłym tego słowa znaczeniu nie stanowi przedmiotu zaskarżenia przed sądem administracyjnym. Dlatego regulację zawartą w art. 216 p.p.s.a. należy odnosić do należności pieniężnej objętej aktem lub czynnością, które w istocie stanowią przedmiot zaskarżenia podlegający kontroli sądu administracyjnego (M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2018, komentarz do art. 216 - Lex). Wartością przedmiotu zaskarżenia jest więc wartość uprawnienia lub obowiązku wyrażona w kwocie pieniężnej, którą ustala zaskarżony akt.