Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wiesław Kisiel po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 października 2010 r., III SA/Lu 446/10, o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Z. S. na postanowienie Wojewody Lubelskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Prezydenta Miasta Lublina z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w sprawie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 19 października 2010 r., III SA/Lu 446/10, odmówił Z. S. przywrócenia terminu do wniesienia skargi na postanowienie Wojewody Lubelskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...].
Z. S. otrzymał zaskarżone postanowienie Wojewody Lubelskiego w dniu 25 czerwca 2010 r. Termin do wniesienia skargi upłynął w dniu 26 lipca 2010 r., zaś skargę wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu skarżący wniósł w dniu 14 września 2010 r. We wniosku skarżący podniósł, iż uchybił terminowi do wniesienia skargi, ponieważ nie znał adresu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
W ocenie Sądu skarżący nie wykazał należytej staranności, ponieważ dla skutecznego wniesienia skargi do sądu nie był wymagany adres WSA w Lublinie, a tym samym zbędne było jego ustalanie, prowadzące do przekroczenia terminu do wniesienia skargi. Zaskarżone postanowienie Wojewody Lubelskiego z dnia [...] czerwca 2010 r., zawiera prawidłowe pouczenie o trybie i sposobie wniesienia skargi. Wynika z niego, że skargę składa się za pośrednictwem Wojewody Lubelskiego, którego adres był skarżącemu znany (pieczęć na kopercie).
Skarżący z własnej winy uchybił terminowi do wniesienia skargi co uzasadniało odmowę jego przywrócenia (art.86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. nr 153, poz.1270 ze zm., zwanej dalej "P.p.s.a.").
Skarżący w zażaleniu na powyższe postanowienie podniósł, że uchybił terminowi ponieważ nie zrozumiał pouczenia zawartego w zaskarżonym postanowieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu (art.86 § 1 P.p.s.a). Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia, w piśmie należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu (art.87 § 1 i 2 P.p.s.a.). Brak winy w uchybieniu stanowi konieczną i podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swe interesy.
Sąd I. instancji prawidłowo ocenił, że wniosek o przywrócenie terminu nie jest zasadny, skoro nie wskazano w nim żadnych okoliczności, z których wynikałoby, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. To, że skarżący ustalając adres Sądu I. instancji uchybił terminowi do wniesienia skargi nie wskazuje na brak winy, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd, wyjaśniając, że skarżący nie zachował należytej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej i nie wykazał dbałości o swoje interesy. Natomiast okoliczności powołane w zażaleniu na postanowienie Sądu I. instancji dotyczące niezrozumienia treści pouczenia zawartego w postanowieniu Wojewody, nie stanowią okoliczności podważającej zasadność rozstrzygnięcia. Niezrozumienia jasnego pouczenia organu nie można uważać za przeszkodę, której strona nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku i która uzasadniałaby przywrócenie terminu.
W tym stanie rzeczy zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie odpowiada prawu.
Z przytoczonych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art.184 w zw. z art.197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.