Dnia 5 września 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 22 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Op 204/18 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi A. J. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania nakazu rozbiórki obiektu budowlanego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia, którym utrzymano w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] o nałożeniu na skarżącego grzywny w wysokości 10000 zł w celu przymuszenia wykonania obowiązku rozbiórki wiaty.
W uzasadnieniu Sąd I instancji, powołując się na treść art. 61 § 1, 3 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", oraz orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazał, że skarżący składając wniosek nie przedstawił konkretnych okoliczności wskazujących na jego złą sytuację materialną. Wniosek A. J. o wstrzymanie wykonania nie został poparty żadną dokumentacją przedstawiającą posiadany przez niego majątek ani aktualną sytuację finansową. Twierdzenia skarżącego, że "zobowiązany nie ma środków finansowych pozwalających na uiszczenie grzywny" to twierdzenia zbyt ogólne. Strona wnioskująca w szczególności nie wskazała, jakie konkretne skutki będzie miało wykonanie decyzji, tj. jakie składniki majątku, rachunki bankowe czy wierzytelności wnioskodawca posiada wraz z odpowiednią dokumentacją obrazującą ich posiadanie oraz jakie konkretnie skutki finansowe dla siebie wiąże z wykonaniem zaskarżonego postanowienia.
Trudno jest zatem na podstawie samych tylko twierdzeń strony, niezobrazowanych żadnym dodatkowym materiałem źródłowym, ustalić wpływ wykonania zaskarżonej decyzji na sytuację majątkową strony. W konsekwencji brak powyższych danych, w połączeniu z niedołączeniem stosownych dokumentów do wniosku, uniemożliwił Sądowi zweryfikowanie, czy wykonanie decyzji odbędzie się z uszczerbkiem dla majątku wnioskodawcy, prowadząc do powstania znacznej szkody, bądź powodując trudne do odwrócenia skutki.
Poza tym sama szkoda, powstała z tytułu wykonania świadczenia publicznoprawnego ma charakter restytucyjny, ponieważ wiąże się świadczeniem pieniężnym, które ze swej natury jest świadczeniem odwracalnym. Oznacza to, że w razie ewentualnego prawomocnego uwzględnienia skargi, po merytorycznym rozpoznaniu sprawy, jeśli strona poniesie szkodę z powodu niezgodnego z prawem działania organu, ma roszczenie o jej naprawienie. Zbyt niski zwrot pobranych należności, uwzględniając dodatkowe odsetki, uzasadnia dochodzenie stosownego odszkodowania.
W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że skoro skarżący nie uprawdopodobnił niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody, to nie można przyjąć twierdzenia, że wykonanie zaskarżonego postanowienia spowodowałoby taką szkodę, a co więcej "znaczną szkodę". Strona nie wykazała istnienia argumentów przemawiających za tym, że wykonanie postanowienia mogłoby rodzić niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zażalenie na ww. postanowienie wniósł skarżący, podnosząc zarzut dotyczący naruszenia art. 61 § 3 p.p.s.a. przez błędne uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, tymszacem jego wykonanie może doprowadzić do utraty płynności finansowej prowadzonej przez skarżącego działalności rolniczej do jego niewypłacalności i w konsekwencji upadłości prowadzonego gospodarstwa rolnego.