Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 13 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt IV SA/GL 208/09 odmawiające przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi J.S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2008 r. w sprawie o sygn. akt IV SA/Gl 629/08 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt IV SA/GL 208/09 Wojewódzki Sądu Administracyjny w Gliwicach odmówił J.S. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie z jego skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2008 r. w sprawie o sygn. akt IV SA/Gl 629/08 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w myśl zasady sformułowanej w art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym (zgodnie z art. 245 §3 p.p.s.a., mogącym obejmować między innymi ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego oraz rzecznika patentowego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Stwierdzono, że okoliczności sprawy nie uzasadniają uwzględnienia zgłoszonego przez skarżącego żądania. Wskazując na relację pomiędzy dochodem przypadającym na jego dwuosobowe gospodarstwo domowe a rozmiarem wydatków, które obciążają jego rodzinę Sąd uznał, że przesłanka wynikająca z przywołanego art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a. nie została w niniejszej sprawie spełniona. Podano, że wnioskodawca jest właścicielem mieszkania oraz nieruchomości zabudowanej o powierzchni 1074 m2. Dochód rodziny skarżącego wynosi 2680,98 zł, co znajduje potwierdzenie w dołączonych do wniosku zaświadczeniach. Na podstawie dokumentów źródłowych nadesłanych w toku postępowania ustalono, że średnie miesięczne koszty stałe obciążające jego gospodarstwo domowe wynoszą 665,10 zł. Na kwotę tą składają się wydatki z tytułu czynszu (266,71 zł), opłaty za gaz (149,07zł), opłata za energię elektryczną (29,32 zł), opłata za: telefon (60 zł), telewizję kablową (40 zł) oraz wydatki na leki (łącznie 120 zł). WSA wskazał, że po odliczeniu wspomnianych wydatków do dyspozycji skarżącego i jego żony pozostaje miesięcznie ponad 2015,88 zł (różnica pomiędzy kwotą dochodu netto a omawianymi kosztami). Nawet zatem uwzględniwszy, że kwotę tą należy jeszcze pomniejszyć o niezbędne koszty, jakie wiążą się zazwyczaj z wyżywieniem i zakupem środków czystości dla dwuosobowej rodziny oraz o wydatki na zakup innych leków, niż te które zostały udokumentowane, powinna ona umożliwić poczynienie oszczędności wystarczających na uiszczenie pełnych kosztów niniejszego postępowania bez uszczerbku dla ich niezbędnych potrzeb życiowych. Zważyć również należy, iż do kosztów bieżącego utrzymania rodziny nie zostały wliczone wydatki jakie wnioskodawca ponosi na utrzymanie domu po rodzicach, albowiem w nim nie mieszka, a nadto jak wynika z oświadczenia skarżącego znajdującego się w aktach IV SA/Gl 629/08 (k. 69) nie nadaje się on do zamieszkania i został zakwalifikowany do wyburzenia. Tym samym nie można ponoszonych wydatków na dom odziedziczony po rodzicach zaliczyć do niezbędnych kosztów utrzymania rodziny. Dodatkowo z tej samej przyczyny za niezbędny koszt utrzymania nie można uznać jednorazowej wpłaty na wykupienie posiadanego mieszkania na własność. Wnioskodawca nie wykazał również, iż jest on z tego tytułu obciążony zobowiązaniami finansowymi. Udokumentowany przez wnioskodawcę zakup ciśnieniomierza nastąpił w 1999 r., co z tej oczywistej przyczyny również wyłącza zaliczenie tego zakupu do bieżącego kosztu utrzymania w 2009 r. Podkreślono, że prawo pomocy powinno sprowadzać się wyłącznie do przypadków, w których zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest dla strony rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por.: post. Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt GZ 71/04, publ. ONSA i WSA z 2005 r., zeszyt 1, poz. 8). Skoro więc skarżący wraz z małżonką osiągają dochód, który zważywszy rozmiar ponoszonych przez nich kosztów utrzymania pozwala na zgromadzenie w tym celu stosownych środków, prawo pomocy nie powinno zostać mu przyznane.